อาการต่างๆ ที่เกิดภายในใจคือจิต

คนไม่ยอมรับความจริงไง
เรื่องพื้นๆ
ทุกคนมีตัณหากันทั้งนั้น มีอวิชาเป็นเชื้อทั้งนั้น

ยอมรับตนเองตัวตนแต่แรก
แล้วก็ฝึกไป มันจะไม่มีปลิโพธิ

มรรค สอนอย่างไร ก้ทำอย่างนั้น

ต่างจากการกระแดะ มารยารถพ่วง

 

ใครกังวลเหรอครับ คนที่เขาผ่านมาแล้ว เขารู้ซึ้งถึงปัญหาเขาถึงมาช่วยบอกช่วยเตือน เอ้ย ปัญหาตรงนี้ก็สำคัญนะ ทำไมไปเหมาเข่งว่าเขากลัวล่ะครับ เขามาช่วยแท้ๆ นี่ทำไมเราไปคิดลบๆแบบนั้นล่ะครับ หวงตนเหรอครับ

ไอ้ความจำได้จากที่เคยได้ยินได้ฟังมาก็ไม่ได้ว่าอะไร แต่ถึงจุดหนึ่งก็ต้องระวังมันจะย้อนกลับมาเป็นปัญหา ขวางการรู้ธรรมเห็นธรรมตามความเป็นจริงอย่างตรงไปตรงมาได้

แต่ของคุณมันซื่อบื่อและดื้อด้วย คือบทจะปฏิบัติก็ชั่งไร้หัวคิดเอาเสียจริงๆ ไม่มีความเฉลียวใจอะไรเลย พยายามปฏิบัติให้ตรงตามแบบเป๊ะๆ พอไปบอกไปเตือน ก็ดื้อ เอาความเป๊ะมาป้องกันตัวเอง อยู่แต่ในเซฟโซนตลอด ยังมาว่าเขากลัว เจ้าตัวยิ่งกว่ากลัว ต้องเรียกว่า โคตะระกลัวเลยด้วยซ้ำ 555 ไม่เคยเห็นตัวเองเล้ยยย

 

เป๊ะๆ เซฟโซน

 

ไม่ใช่การตั้งท่าครับ
แต่บอกมันต้องมี
ตอนที่จิตมันเห็นแจ้งขึ้นมา
เหมือนตอนนั้นจิตมันหายโง่
จะละสังโยชน์ได้จริงๆ
ผมย้ำว่าต้องมีการเห็นแจ้ง

ผมเดาว่าคุณทีบูนคิดว่า

การปฎิบัติต้องเห็นให้ละเอียดขึ้นไป
ลึกเข้าไป เห็นทุกข์ในนั้น
ใช่ครับ ในนั้นมีสภาพทุกข์
และเห็นแบบนั้นไม่ผิดครับ
แต่เราไม่ไปหา ต้นสายปลายเหตุในนั้นครับ

ที่จริงเราทำเพียง
ระลึกรู้ แล้ววาง ทำแค่นี้ครับ

ถ้าปฎิบัติถูกจริง มันจะเห็นแค่
สภาวะหนึ่ง ไปรู้ สภาวะหนึ่ง แค่นั้น
สภาวะที่ถูกรู้ก็เป็นเพียง
การกระเพื่อม การบีบรัด การฟู ของจิต ฯลฯ
ไม่ต้องใส่บัญญัติด้วยซ้ำ
ว่าตอนนี้ความพอใจเกิด
ว่าตอนนี้ความเสียใจเกิด บลา บลา
รู้ก็คือรู้แค่นั้นครับ

เอาจริงๆเป็นแค่อาการที่เปลี่ยนแปลงภายในเท่านั้น

สิ่งที่ต้องทำ เมื่อระลึกรู้อารมณ์เกิดขึ้น>>แล้ววาง
มันจึงกลายเป็นการจบทีละขณะๆไป

เราไม่เข้าไปควานหาอุปาทาน ตอนภาวนา
แต่ที่เห็นผมอธิบายเรื่องอุปาทานอันโน้นอันนี้
เป็นเพียงอธิบายธรรมที่เกิดข้างในเท่านั้นครับ
ไม่ใช่การปฎิบัติต้องไปดูที่อุปาทาน
เพราะตั้งใจจะเข้าไปดูอุปาทาน
จะโดนอุปาทานหลอกซ้อนไปอีกที
มันยากตรงนี้ครับ
เราเอา แต่เพียงเห็นการเกิดดับ
ของสิ่งที่จรมาใจจิต พอครับ
จนมันเห็นแจ้งแบบที่บอก

จะเกิดปัญญาว่า ใดๆในโลกก็เป็นแบบนี้ทั้งหมด
มันจะละสักกายะทิฐิ
ด้วยการเห็นเท่านี้ครับ

ที่ผมอธิบายว่าถ้าจะบรรลุธรรม
ละสังโยชน์3 ได้
ต้องเห็นไตรลักษณ์เท่านั้น
การที่บอกแบบนี้ผมว่ามีโทษอยู่
อย่างที่คุณทีบูนบอก
คนอาจทำแล้วเฝ้ารอ
ตอนเกิดของการเห็นแจ้งไตรลักษณ์นั้น

แต่ผมก็คิดแล้วว่า
จะเกิดประโยชน์มากกว่า
เมื่อคนเข้าใจในแนวทางที่จะเห็นแจ้ง
ได้ถูกต้อง เกิดความเห็นได้ถูกต้อง
การปฎิบัติต่อไปของเขาก็เพียงหาวิธีการ
ตามที่ตัวเองถนัดจะเป็นแบบใดแบบหนึ่ง
เพื่อการเห็นแจ้งสิ่งนี้
เหมือนว่าพอคลำทางเอาตัวรอด
ไปถึงจุดหมายได้ครับ

 

ลุงอ่านแล้วสั่นสะท้านในความเข้มข้นของผู้เข้าร่วมรายการ

 

ลุง อินเตอร์สะด้วย

 

เปล่า เห็นตามความเป็นจริง แต่พละของคุณไม่พอเอง เลยแยกรูปแยกนามไม่ออกเฉยๆ

ไม่ได้หา แต่ถ้าพละมีเพียงพอ ธรรมใดเกิดแต่เหตุฯ ก็จะเริ่มเข้าใจในความเป็นเหตุเป็นปัจจัยแก่กันได้เอง

พละมันน้อย แถมขาดธัมมวิจยะการสอดส่องในธรรม จะปฏิบัติแบบคนขี้เกียจขี้คร้าน สมมุติถ้าเอาโพชฌงค์มาเทียบ (โพชฌงค์เป็นองค์แห่งการบรรลุธรรมนะ) โพชฌงค์ไม่ได้แค่ให้เจริญแต่สติอย่างเดียว ให้มีสติ มีธัมมวิจยะ มีความเพียรด้วยนะครับ

หลงปรุงแต่งว่าเป็นอย่างโน้นอย่างนี้ไปเรียบร้อยแล้วครับแบบนั้น

เกิดขึ้น >>แล้ววาง อาหารตามสั่ง กินกันอร่อยเลยแบบนั้น

ไม่มีใครเขาไปควานอย่างคุณว่าหรอกครับ อะไรเกิดก็รู้ทันอันนั้น ทันบ้างไม่ทันบ้างว่ากันไป ข่มในสมัยที่ควรข่ม พิจารณาในสมัยที่ควรพิจารณา วางอุเบกขาไปในสมัยที่ควรวางอุเบกขา พละพอมันจะชัดเจนส่วนไหนเป็นส่วนไหนไปเองครับ

ยังเป็นการประมวลผลด้วยความคิดตามตรรกะแบบโลกๆอยู่เลยนะครับ

คงมีโทษ ที่หลงเข้าใจผิดไปเองนั่นแหละครับ

อ้าว เป็นงั้นไป

มันจะกลายเป็นลัทธิความเห็นผิดไปละไม่ว่าครับ บางทีถึงขั้นออกหนังสือธรรมกันเลยนะ เรือหายกันไปใหญ่ ต้องค่อยๆมากระตุกหนวดแมวกันแบบคุณนี่แหละครับ ช่วยๆสงเคราะห์กันไป เมื่อคุณพูดไม่เข้าท่าผมเห็น แย้งได้ก็ต้องแย้งเป็นธรรมดาครับ

 

เข้าใจถูกแล้ว ไตรลักษณ์ญาณคือตัวทำลายอนุสัย เป็นตัวตัดสินด้วย ถ้าไตรลักษณ์ แบบพวกระลึกรู้เป็นขณะๆ ตื้นๆ อย่างนั้น คือกำลังสร้างความว่างสะสมเข้าใปในจิต (ว่างจากโลภะ โทสะ โมหะ) พวกนี้จะลงไปที่ชวนะจิต จะประมาณแค่เริ่มกลบอนุสัย แต่มันยังไม่ทำงาน เพราะสติสมาธิยังอ่อน แต่ก้อไม่ต้องซีเรียส มันจะสะสมไปเรื่อย ๆ

พอสติสมาธิแก่กล้า มันจะกลายเป็นไตรลักษณญาณ แบบละเบิดลงตูมเดียว ลงแล้วสังโยชน์โดนละด้วย ถ้าละอะไรได้ สิ่งนั้นจะปรากฎที่ใจขึ้นมาเองเลย

ทุกวันนี้ที่เพียรฝึกกันเพื่อให้จิตเห็นไตรลักษณ์ แบบเห็นแจ้ง ไม่ใช่ไตรลักษณ์ติดปาก

ใครหวังบรรลุขณะจิตเดียวก็หวังไปเหอะ เกิดได้ทั้งนั้น เครียดๆ ยังเกิด แต่มันจะไล่อารมณ์สักพักให้จิตเป็นกลาง ๆ เป็นอุเบกขาก่อน ถ้าสติ สมาธิดีมีพลัง จะวาบเข้ามาที่จิตเลย แบบไหลทวนกระแสน้ำ(จริงๆ เร็วกว่ามากๆ) เพราะมันจะต้องเกิดและจบขณะจิตเดียว

ใครที่บอกไม่หวังโน่นนี่นั่น โกหกทั้งนั้นแหล่ะ ใครจะยึดอะไรก็ยึดไปเหอะ ทำเท่าที่ทำได้ ไม่ต้องซีเรียสมาก ถ้าได้ปัญญา ไอ้ที่ยึดๆ ไว้เดวมันตามเคลียร์ให้

 

คนสวยมาแล้ว ว้อย

 

คุณปวีไม่สบายหรือเปล่าครับ
อ่านแล้วรู้สึกนิ่งๆขรึมๆ

 

ถามหน่อย เห็นเองหรือยังไตรลักษณ์ญาณเนี่ยครับ ตอบตรงๆนะ ไม่ต้องเลี่ยง

 

เค้าเลิกเล่นลิเก
ให้คนดูอีกแล้ว ยังสงสัยอีก
ฮับ

 

จะเล่นลิเกไปทำไมหรือครับ
แลกเปลี่ยนความคิดเห็น
ในการฝึกสมาธิธรรมดาไม่ดีกว่าหรือครับ

 

ปวีเค้าเลยสมาธิธรรมดาไปแล้วมัง.. จะเป็น
โทษหากการสนทนากลายเป็น
การหน่วงเหนี่ยว
ให่เนิ่นช้า เป็นบาปเป็นกรรมโดยไม่ได้ตั้งใจ
ฮับ

 

ไร้คมเป็นนางเอก

 

คุณปวีจะออกบวชแล้วหรือครับ

 

ใครที่ชอบดึงหางลิงที่กำลังปีนขึ้นต้นมะพร้าว ไปถึงกลางต้นให้ต้องร่วงลงมา
เริ่มต้นปีนใหม่ ซ้ำๆ บ่อยๆ
มันเป็นโทษมากกว่าเป็นคุณคับ
ปฏิบัติธรรมเหมือนคนปีนต้นตาล รวดเดียว
ต้องถึงยอด
ถ้าหยุดพักค้างกลางต้น จะปีนต่อไปไม่ไหว
ต้องลงมาสะสมกำลังแล้ว
เริ่มต้นปีนใหม่ ให้รวดเดียวถึงยอด
จะ 7 - 7 -7 ไหนก็ต้องรวดเดียว
จบทุกช่วง
ฉะนั้น ต้องช่วยกันเสริม ไม่ใช่
คอยดึงหางกันคับ

 

รู้สึกว่าไร้คมจะตกเป็นจำเลยไปแล้ว

 

คดีนี้มีมูล 555