อาการต่างๆ ที่เกิดภายในใจคือจิต

เป็นผู้ชำนาญขึ้นและก๊ลง

 

เปรียบเหมือน "วานรโหนกิ่งไม้"

ถ้าแค่ได้ยิน ได้ฟัง ได้อ่าน มา บอก เลย ว่า ยัง อีก ไกล..

ถ้า แค่ ตรรกะ จากการคิด วิเคราะห์ กับ สิ่งที่ได้ยิน ได้ฟัง ได้อ่าน มา คงไม่มีทางเห็นจริงตามเป็นจริงได้หรอกนะลุงแมว..

ทำ สติตั้งมั่นไม่หวั่นไหว ให้ได้สักครั้งก่อน ค่อยมาพูดว่า.. "รู้คิด รู้ว่าเราคิด"..

 

.มันจะไปถึงยอดไม่ได้ ตายก่อนรู้แจ้ง555

 

ในชั้นละเอียด ความคิดเกิดขึ้น ดับไป ไม่หยุด ไม่ว่างเว้น..

แค่มีสติตั้งมั่น เห็นความคิด เกิด ดับ ในชั้นหยาบๆ ยังยากแล้ว..

ชั้นละเอียด ยิ่งไม่ต้องพูดถึง..

 

ถ้าไม่ได้เคยฟังมาแต่หนก่อน
ชาตินี้คงไม่ได้มาฟัง
พระสัทธรรมต่อยอด
คับ
คงหาฟังเพลงฟังดนตรีเพลินๆ
ไปตามที่ ดีเจ หมั่นเตรียม
ไว้ให้ฟัง (ฮา)

 

https://palungjit.org/threads/อาการต่างๆ-ที่เกิดภายในใจคือจิต.744723/unread]

อาการต่างๆที่เกิดภายในใจ คือ สังขาร..

 

คลิปแนะนำสำหรับคนต้องการเจาะเปลือกไข่

 

ลุงแมวขอแค่มีสติ"รู้" ก็พอ
พอคิดก็รู้ ว่าตัวเองคิด
พอคิดก็รู้ ว่าตนเองคิด
พอคิดก็รู้ ว่าตนเองคิด

เอาให้ได้ต่อเนื่องไปก่อนค่อยว่ากัน

 

สมถะก็ต้องบริกรรมไปจนหยุดคิด
วิปัสสนาก็มีสมาธิสติและปัญญา ไปรู้
ว่าตนเอง คิด รู้แล้วก็ปล่อยไป
คิดใหม่ก็ รู้ อีกแล้วปล่อยอีก
คับ

 

ไหนๆ ก็ ไหนๆ จะ ลอง วาซาเบะโออิชิ ดูอีกสักที

คำว่า ดูคิด ทันคิด หรือ ต้นจิตคิด(beging of ....)

ก็หมายถึงไปเห็น "เหตุ" ที่เป็น ปัจจัยให้เกิด ความคิด

ดังนั้น ไม่ใช่ ดูคิด แต่จะต้อง ทวนกระแสไปหาเหตุ

บริกรรมจนหยุดคิด ไม่ใช่เน้นหยุดคิด แต่เน้นพอ
ได้ สมถะ แล้ว พอจิตไหลออกมาคิด มันจะเห็น
ว่า "เหตุ" ปัจจัยคืออะไร

ดูคิด ทันคิด หรือ เห็น ต้นจิตคิด ก็คือ เห็น "กาย"

ฌาณ4นอกศาสนา เวลาปฏิบัติ พอจิตจะเกิด วจีสังขาร
สิ่งที่จะรู้สึกได้ก่อนคือ กายสังขาร ปรากฏก่อน

แต่ฌาณนอกศาสนา ไม่ได้มุ่งพิจารณา ปัจจัยการ
หนำซ้ำ ยังมุ่ง เอาประโยชน์จาก สังขาร บริกรรม
แล้วกลับไปเป็น "กายา" เปรี้ยง!!! ฉ้อฉล เช่น หลวง
ปู่(จำชื่อไม่ได้ ก็คงน่าจะ ฝั้น)ท่านเรียนกรรมฐาน
แต่แรกๆยังไม่เข้าใจ พอเข้าป่าไป ทำสมาธิอยู่
ค้างบ่างชนีมันมาร้อง หัว หัว หัว พระออกจาก
สมาธิ เปรี้ยง!!! ค้างโดนเลเซอร์ตกมาตายทั้งครอบครัว
หลังจากนั้น จึง อ๋อ ต้องทวนกระแส ไม่ใช่ ไล่ตะครุบเงา
ไปทันคิด แบบปล่อยให้มันคิด

จริงๆ คือ เหตุ หรือ ผัสสะ จะต้องเห็นว่า มีอะไร
กระทบเข้ามา ความคิดจึงไหลไป อย่างนั้นๆ

ซึ่งหาก ภาวนาถูกต้อง ก็จะ ผลิกเห็น คิด หรือ จิต
ก็คือเหตุให้เกิด กาย วนลูปเป็น สังสารวัฏ เหมือน
โคที่เขาจับใส่แอกให้เดินหมุนรหัสวิดน้ำ จะอิสระ
ก็ต่อเมื่อ ปลดแอก ออกไปเดินเล่น ลมพัดเย็นๆ
เดินเล่นไปตามคันนา

ซารุป รู้คิด ทันคิด ต้นจิตคิด ล้วนต้องใช้จิตที่
ไม่ห่างจาก ฌาณ แต่ไม่ใช่ ทำฌาณ หากไม่มี
องค์ฌาณปรากฏ(ส่วนใหญ่ อาศัย ปิติ เป็นจุด
นัดหมายนักปฏิบัติ)ก็จะไม่ใช่ การภาวนา พอทวน
ว่า ทันคิดต้องใช้ อะไรปลาชุมกันบ้าง ก็จะพบว่า
ศีลต้องมี กามวิตกไม่เกิด ฌาณต้องมี นิวรณ์ไม่เกิด
ปัญญาต้องก้ำเกิน มุ่งตัดไปนั่งว่างๆว่างๆ ไม่มี
การบริกรรม(วิหารธรรม คลอ)อันเป็น "ธรรมนุปฏิบัติ"
[ ปฏิบัติสมควรแก่ธรรม ]



ดูจิต(คิด) เห็น กาย
ดูกาย เห็น จิต
[ ก็คือ เห็นแบบ ทวนกระแส กลับ ]

 

หรือ

รู้ทันโน้น ทันนี้ วางโน้น วางนี้ แล้ว ปิติ ไม่เกิด

1000% คือ ภาวนาผิด ตกสุดโต่งข้าง กามสุขขัล

ปิติ เกิดอย่างเดียว ไม่มี รสการ ปริญาญะ(กำหนดรู้/รู้ทวนกระแสกลับ/อาศัยระลึก)
ก็จะ สุดโต่งไปข้าง อัตตกาลีถลาฯ

แต่แรกๆ เท่านั้น ที่จะเกิด ปิติโชย สุขโชย พอ
ภาวนาเป็นจริงๆ จิตตกกระแส หรือ จิตยกอนิจสัญญา
อนัตตสัญญาได้ จะรู้เงียบๆ มีการพาดกระแสอยู่
แต่ไม่มีปิติ ไม่มีการสัดส่าย แม้นแต่ตัวเองก็อาจจะ
มองไม่ออกว่า ภาวนาอยู่ หรือ หายไปแล้ว
[ พระป่า จึงเน้นว่า ควรฝึก บริกรรมเป็นวินัย
เพราะตอน ภาวนาไม่เป็น อย่างน้อย จิตจะกลับมา บริกรรมกุศล ]


ปล : คำบรรยายข้างต้น จะไม่มี การกำหนดรู้ "ทุกขสัญญา"
ซึ่งตรงนี้ต้องไป หาสดับเอาจาก สาวก ที่ภาวนาเป็น
เพราะ การชี้ทุกข แบบแม่นๆ จะต้องใช้ ผู้รู้จริง
ซึ่ง พุกกะพุง จะไม่รู้ และไม่มีทาง พูดได้

 

ไหนๆ ก็ ไหนๆ ยังมีอีกจุด ที่ นักภาวนา ยังเข้าใจผิด

"วิปัสสนานั้น จะทำให้ สมถะทุกชนิด เต็ม"

เต็มด้วย อำนาจการเห็น ปัจจัยการ

ดังนั้น พวกที่ยังเข้าใจว่า นักวิปัสสนา กระแดะ ห้าม
ใช้ตัณหา ตรงนี้ต้อง พินาให้ดีๆ

วิปัสสนานั้น เมื่อภาวนาไป จะเห็น เหตุ ของ ฌาณ
แต่ละชนิด ครบทุกชนิด

เพียงแต่ ฉันทะ จะไปสัมผัส ให้ เอ๊อะ หรือไม่

ถ้า ฉันทะ มันกำเริบ( กามวิตก อย่างหนึ่ง แต่ใน
บลี ที่เป็นคำพระศาสดา ใช้แค่วลีว่า "อย่าประมาทใน...")
มันไปสัมผัสถูกต้อง ฌาณนั้น ฌาณนี้ มันจะเกิด
สัญญาในฌาณนั้นๆ ขึ้นมา ( คำศาสดา จึงตรัส
ต่อหลังจาก "อย่าประมาท" ว่า ให้เสพให้มากๆ
จนเกิด "ธรรมเอก" คือ คล่องตัว หน่วงปั๊ป
ก็เข้าออกได้เลย )

ซึ่งถ้าจิตอ่อน ควรแก่การงาน ก็จะ หน่วงขึ้น
มาเสพได้เลย โดยที่ ไม่ใช่ตัณหา อุปทาน
แต่ยังคงเรียกว่า ฉันทะ เพื่อให้ระลึกได้ว่า
มันเป็น สังขาร มันเป็นภพ อย่างหนึ่ง ซึ่ง
เราจะหน่วงขึ้นมา เพื่อดูว่า ติดไหม

เหมือน พระศาสดา จะปรินิพพาน ก็ทรง
เข้า 1-8 วก 1-4 แล้ว .......................

ซึ่ง การซ้อมแบบนี้ จะมี ตลอด การภาวนา

 

วิปัสสนากรรมฐานใครมาดึงหางลิง
ลิงก็แค่รู้ ว่าหาง ถูกดึง รู้แล้วก็ปล่อยวาง
555

 

มีใคร อธิบาย ตัณหา กับ ฉันทะ ได้ชัดเจนบ้างคับ ผมไม่รู้ว่าเป็นสิ่งเดียวกันไหม
ขอบคุณลุงเมา ที่ให้พิจารณา 2 คำนี้คับ

 

สงสัยลุงเมาไปเติมทรูมา55

 

มันหายไปอีกแล้ว ไปๆมาๆ

แล้วเราจำเป็นต้องรู้ “ทุกขสัญญา”ด้วยหรอคะ แล้วทำไมพุกกะพุงรู้ตัวนี้ไม่ได้ แต่อนิจจสัญญากับอนัตตสัญญา ทำไมรู้ได้

 

คำว่า รู้ได้ รู้อะไร

รู้ สัจจญาณ อันนี้ รู้ได้
รู้ กตญาณ อันนี้ รู้ได้
รู้ ผลญาณ แบะ แบะ หากรู้ได้ ก็เป็น หมาบุหลุดเกิดแทรกโลกธาตุ อะจิ ยกเว้น "ล่อ"


ปล : ขอปลากาด ปลด ขุงพง ขาจร ออกจาก โบรกเกอร์ทุกขสัญญา
เพราะเมื่อวาน ดอดไปจีบบิดคัฟ แถมยังมี "น้อง" ( น้องอะไร น่าสงสัยมาว์ก <---- upd )



.

 

ควรจะทันทั้งตัณหาและฉันทะจะดีกว่า ไม่ใช่คิดว่าจะควบม้าตัวใดตัวหนึ่งนะ แค่คิดนั่นตัณหาก็เล่นงานแบบไม่รู้ตัวแล้ว อยู่ในอำนาจของตัณหาหมดแล้ว ขยันรู้ทันกิเลส รู้ทันความเกิดขึ้นแห่งอุปาทานในใจตนเองไปเรื่อย นั่นแลเป็นความมีฉันทะโดยปริยายแบบไม่แบ่งฝักแบ่งฝ่ายเลือกข้าง ไม่มีรังเกียจรังงอนกัน อคติไม่มี

 

นับสืบเม่าเม่าโปรดเผือก55
นึกว่ามาเวปนักสืบ55
ออกกำลังกายดีกว่า

 

สมัครไว้จีบกับคนขายเห็ดน่ะ
วันดีคืนร้ายว่าจะใช้เรื่องนี้ไปเยี่ยมที่บ้าน

ส่วนน้องนี่น้องชายนี่แหละ
มันเอามาถาม