อาการต่างๆ ที่เกิดภายในใจคือจิต

ผมยังไม่ถึงขั้นสลายอุปทานนั้นหรอกครับ

 

โอยยยย

ดี นะ ที่เป็น รูป กบ ขี่ เต่า


หากเป็น สัตว อื่น นี่


โอยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

 

เต่าฝึกขันติปารมีครับ
ช้าๆได้พร้าเล่มงาม

 

คงมีผมคนเดียวคับ ไม่เข้าใจภาพ ให้ตายซิไร้คม!

 

สลายแล้วครับ
สลายบางส่วน
สลายหมดก็ไม่เกิดแล้วครับ

 

กบไปเองก็ได้
แต่ต้องการช่วยเต่าสร้างปารมีครับ

 

กบมีน้ำใจมากคับ
แต่ดูหน้าเต่าแล้ว สงสารจังเลยคับ

 

เต่าได้ทั้งขันติได้ทั้งความเพียรครับ
ดีไม่ดีได้สัจจะด้วย
ดันไปรับปากกบว่าจะส่งข้ามแม่น้ำ

 

เอ้ย ขอ ค้านผ่านท่าน ปลาทาน นะฮับ

การเงิน เป็นเรื่องที่ ต้อง จัดการบริหาร

แบ่งสัด แบ่งส่วน ให้ ถูกต้ม

หาก ไม่สมดุล มีการคลาดเคลื่อน

ผิดจาก ขณะ ที่ มีหนึ่งเดียว แต่มี องค์8 ก็ เรือหาย แน่นวล

*******************

copy มาแปะ กระทู้นี้ เพราะ หัวใจ มี กระมู้ว์นี้ เป็นเหตุ


ปล ลิง : สำหรับ ผู้มี สัทธานำ แล้ว เป็น สัธทาตรงต่อ สัพพัญญู
หากไม่มี เครื่องดนตรี อะไรมากั้น เวลาเกิด "ขณะ"

หรือ "มรรคมีหนึ่งเดียว"

ผู้นั้น จะได้ ญาณลาภี เสมอ ผู้ที่เป็น ต้น ของ สัธทา ทุกประการ

ปล 2 : พระศาสดาในปัจจุบันเป็น อรหันต์เตวิโช ดังนั้น บุคคล
มีชื่อ มค อยู่คือ จึงได้แค่ เตวิโช ไม่ได้ ปฏิสัมภิทา แต่อย่างใด
แล้วอย่าไป บัญญัติเพิ่ม อนุปฏิสัมภิทา ขึ้นมา เต้าฮวย เปล่าๆ

 

"ในระดับความเข้าใจจิตมันไม่ยอมวาง" เราจะรู้สึกแบบนั้นเนาะ และพยายามหาวิธีทำให้มันวางด้วยวิธีการใดวิธีการหนึ่งเสมอๆ แต่พอเอาเข้าจริงๆนะ กลับกลายเป็นว่า เราเนี่ยแหละคือตัวปัญหาที่แท้จริง ตัวเจ้ากี้เจ้าการโน่นนี่นั่น พยายามจะไปทำอะไรกับตัวจิตตลอดเวลา เราต้องเป็นฝ่ายวางจิต ไม่ใช่ให้จิตวางเรา งงไหม

สักกายทิฏฐิไปยึดถือเอาจิตเป็นตัวเราของเราขึ้นมา แต่พอมาวันหนึ่งไปเห็นความจริงเข้า จิตมันดับทุกข์ได้ด้วยตัวจิตเอง เก็ทเลย ไม่มีตัวเราเข้าไปกระทำเลยแม้แต่น้อย

ทีนี้พอทุกข์ที่จิตมันดับไป ความหลงสาระวนจะแก้ทุกข์ก็หายไปด้วย อ้าว ตกลงทีนี้จะไปแก้ทุกข์ที่ตรงไหนกันล่ะ ความหลงสาระวนนั่นปลายเหตุ ต้นเหตุจริงๆคือจิตมันเกิดอุปาทานขึ้นมา ทีนี้เราก็มาดูตรงจิตเกิดมีอุปาทานขึ้นมาตรงนี้ มีหรือไม่มีแทน ระลึกรู้ทันตั้งแต่ต้นทางตรงนี้ ปลายเหตุก็จะไม่ไปหลงแก้ยาวนานสาระวนมั่วแก้ไปหมดให้เป็นสีลพตปรามาสเหมือนแต่ก่อนอีกต่อไป พอเข้าใจไหมครับ

จิตเห็นจิตจึงเป็นมรรคแบบนี้ ผลอันเกิดจากจิตเห็นจิตจึงเป็นนิโรธ และเป็นอกาลิโกซะด้วย

 

สัญญาทางนามธรรมเป็นพลังงานแสงมีสภาพเป็นอนัตตาอยู่แล้ว
มีสภาพสะอาดแต่ไม่บริสุทธิ์
สามารถปรุงแต่งหรือถูกจดบันทึกบุญบาปได้
จิต/รู้ + สัญญาบันทึก
การเห็นการเกิดดับ แบบระลึกรู้ภาพที่เคยไปที่นั้นบ้างที่โน้นบ้าง
แบบภาพวับๆแวมๆโดยเห็นระลึก+สัญญานั้นเกิดดับ เป็น ขณิกะสมาธิ
หากไปถึงฌานมันก็เหนือบุญบาป แต่ก็ยังสะอาดแต่ไม่บริสุทธิ์
แต่การรับรู้รับทราบบลาๆๆจะรู้ชัด ความรู้ชัดก็เป็นปัญญา
ทำให้มีปัญญาเห็นไม่มืดแบบตาบอดคลำช้าง
แต่ความรู้ชัดบลาๆนั้นก็ยังไม่ถึงกับโลกุตระ

เริ่มต้นก็ต้องมีการปรุง มโนกรรม วจีกรรม กายกรรม
ไปในทางที่ดี เพื่อให้มีที่ให้เจริญสติ
กุศลจะเข้ากันได้กับกุศล อกุศลจะเข้ากันได้กับอกุศล
สติเป็นเจตสิกฝ่ายกุศล ปรุงสวดมนต์ ปรุงบริกรรม
ปรุงยืนเดินนั่งนอน สติก็เจริญตามกุศลไปเรื่อยๆ
จนสติแก่รอบ มันก็รู้เท่าทันมากขึ้นไปเรื่อยๆ

กุศลสามารถอ่านได้ทั้งกุศลและอกุศล

 

เราเห็นจริงคำนั้นไม่รู้จะเรียกอะไร อาการกุศลและอกุศลไม่มีในจิตด้วยซ้ำ

 

กาว้อง มาดู มาดู

วันนี้ พระราแมวสวน จะหยิบอาวุธ ปลาจามกาย ขึ้นมา ประทับยิง

ข้ามแม่นำ สะโต้ง ปลิด แม่ทัพสุกำเอมดีฟ์ทีบอ

 

เห็นได้ยากอยู่ผมคิดว่านะ
จะเห็นกิเลสบีดรัดเราชวนอึดอัดขัดข่อง
ต้องหัวใจแบบพี่ก็อดถึงจะเห็น

 

ลุงแมวยังคงต้องฟังต่อไป พิจารณา
และสังเกต ต่อไปคับ

 

มะใช่ กิเลน หลอก

น่าจะเป็น +++++ พระเจ้าตา +++++

ถือหลัก หลวงตามหาบัวท่านสอน

" อย่าเอาไม้ไปรันคลี่ "


ปล : จีๆ คงจะเห็น พี่ "สายัญ" ที่เข้าไปแทรก
เป็นเสือหมอบแมวเซา หาก ตรึกด้วย อรรถ
หรือ พยัญชนะ ของ ตถาคต .....

ด้วยสัทธา และ ปลาตะเพียน ย่อมถึง มหาสมุทร ได้แน่นอน

 

หน้าบ่ทันสมัยต้องทำใจ

 

"จิต"วางความเป็นเราถูกแล้วครับ

มันไม่มีความเป็นเราตั้งแต่แรก
เมื่อเกิดอุปาทาน
ความเป็น"เรา" จึงมีเกิดขึ้นตามครับ

*จิตที่ว่านี้คือนิพพาน หรือ ความว่าง
เดิมทีไม่มีอวิชชา
หรือที่ลุงแมวใช้คำว่าใจ
พระป่าใช้คำว่า จิตเดิมแท้

ผมจะลองอธิบายตามนี้

ย้อนไป
สมมุติมีสิ่งๆนึง ผมเรียกตามว่า "จิตเดิมแท้"
จิตนี้เดิมไม่มีกิเลส ไม่ตัณหา ไม่มีอุปทาน
วันนึง
จะด้วยเหตุอะไรไม่รู้
จิตเดิมแท้นี้เกิด กิเลสขึ้นมา
เกิดตัณหาขึ้น ยึดถือเป็นตัวตนจึงเกิดขึ้น
เกิดความเป็นเราขึ้น
และเกิดแบบนี้ไม่หยุด บดบังสภาวะเดิม
เกิดเป็นความไม่รู้(อวิชชา)ขึ้น

หลังจากนั้น
หาทางกลับไปเป็นจิตเดิมแท้ อีกไม่ได้อีกเลย
สร้างกิเลส ตัณหา อุปทาน ไม่หยุด
หลงเกิด หลงตาย

สร้างกายขึ้นมา
รับกรรมในภพภูมิต่างๆไม่มีสิ้นสุด
เราเลยติดข้องในวัฎสงสารนี้
หาทางออกไม่ได้
เพราะจิตมันสร้างอุปทาน สร้างภพ
ในจิตไม่เคยหยุด

เป็นที่มา
ว่าทำไมเราต้องทำตามพระพุทธเจ้า
ในการระลึกรู้ ธรรมชาติของขันธ์

เพราะเมื่อไหร่จิตนี้ รู้แจ้งขึ้นมา
ว่าที่หลงไปยึด (อุปาทาน)
ว่าเป็นของเรา เป็นตัวเรา
สิ่งที่หลงไปยึดนั้นมัน ว่างเปล่า
เป็นของลอยลม เป็นของแปรสภาพไปเรื่อย
ยึดไปจึงก่อทุกข์ (รู้อริยสัจ)
รู้ต้นตอของทุกข์ที่แท้จริง

ทำลายความเห็นผิดว่า ตัวว่าตนลงตรงนี้
(ละสักกายทิฐิ)
เพราะการเห็น(แจ้ง)ไตรลักษณ์

จนทำซ้ำๆแบบเดิม
ให้จิต(ที่ยังมีอุปาทาน)นี้
เห็นสภาพของขันธ์ (เหมือนเดิม)
จนจิตมันไม่เห็นว่า ขันธ์นี้เป็นสาระอะไร
เพราะมันปวนแปร เปลี่ยนแปลง
ไม่คงทน เป็นของว่างเปล่า
มีแล้วหาย เกิดแล้วดับ
เหมือนคนจะคว้าอากาศมากอดไว้
คว้าแล้ว คว้าเล่า ก็ปรากฎเป็นของว่างเปล่า
จึงไม่เห็นประโยชน์อะไรในการคว้ามา

จิตจะเกิดความเบื่อหน่าย เกิดวิราคะ
คืนตัณหา บอกลาอุปทานเองครับ

จิตกลับสู่สภาพเดิม
กลับสู่ "จิตเดิมแท้" คือไม่มีตัณหา ไม่มีอุปาทาน
เหมือนได้กลับไปสู่สภาพเดิมของมัน
ไม่ต้องก่อภพ เพื่อไปเวียนว่ายตายเกิด
ในวัฏสงสารแบบนี้อีกแล้วครับ

พ้นไปอีกหนึ่ง ถ้าเข้าใจตามนี้
ก็จะเข้าใจสิ่งที่เราต้องทำ ไม่ต้องทำ
จะเห็นทางเดินไปจนสิ้นทุกข์ครับ

นิพพานจริงๆอยู่ภายในนี้
ไม่ได้อยู่ดินแดนไหน
เพียงเเต่เราหากันไม่เจอ
คิดว่าเป็นของไกลตัว
แท้จริง
คือกลับสู่สภาพบริสุทธิ์เดิมเท่านั้นครับ

ถ้าเข้าใจแบบนี้ก็จะรู้ว่า
เราเจริญสติปัฎฐาน มรรคมีองค์8
อย่างไม่ลูบคลำ
เพราะรู้ว่าทำไปเพื่ออะไรครับ เพราะเหตุใด

ถ้าเข้าใจแบบนี้ก็เข้าใจตรงกันครับ

 

ต้นคด ปลายตรง ไม่มี

แต่ถ้า ต้นเนี่ยะ ตรง เพราะ ตรึกถูกวิธี

แต่ทว่า เวลากล่าว อาจจะถูก ฉันทะในกาล
ก่อนๆลากไป "หาทางกลับบ้าน" ก็กำหนดรู้
อยู่ว่า ไอ้ที่พูดไปอย่างนั้น ไม่ได้หมายความ
อย่างนั้นเลย เป็นแต่เพียง อนุโลม ปฏิโลม
ไปตามสภาพบีบคั้น ให้ จ๊ะจ๋า

มันก็จะอีกเรื่องหนึ่ง

แล้ว ร้อยละร้อย สาวก กล่าว สัทธรรมไม่ได้
ย่อมโดน โสมนัสที่เหลือ ที่ล้างไม่ได้ ไม่มี
ฐานะใดจะไปล้างได้ เพราะไม่ใช่ มหาบุรุษ
เกิดแทรกกลางศาสนา ดังนั้น

สุดท้าย คุณหนู ก็เรียกไปอย่างนั้นเอง

ต้นตรง ปลายยังคต แต่ หากพอเพียง
ตามที่ พระศาสดา อนุเคราะห์ไว้เป็น
หลักไมล์ ก็เชื่อมขนมกิน

สุดท้ายหากค้าง วันสุดท้ายที่ พระศาสนา
จะอันตรธาร ก็จะ ผั๊วะ ในวันนั้น แน่นวล
ไม่มีข้ามพุทธเกษตร

 

ชนคนใด ปรารภ ตะติ๊งโหน่ง มาเล่นเกมส์หาทางกลับบ้าน

พึงทราบว่า ย่อมเป็น คนอกตัญญู 1000%

พ่อแม่ แค่ อะไรสักอย่าง ที่ ตะติ๊งโหน่ง อาศัยแค่ ผ่านๆ



here !!!