ห้องแมวยิ้ม สัพเพ เหระ อะไรก็เอามาลงกระทู้นี้ได้ครับ

เอ!!! หรือว่าเป็นพระธาตุท่าอุเทน หว่า

 

มีใครลูบคลำนิพพานบ้าง ถ้ายังลูบคลำนิพพานจะเรียกได้ว่าถึงฝั่งแล้วเหรอ ถ้าถึงแล้วเทียบท่าเลยถ้าไม่เทียบท่ามันจะไม่เข้าท่านะเออ

 

ตอนนี้แมวก้ถือศีลแบบลูลคลำศีลอยู่ แมวพูดได้ว่าตัวเองไม่ใช่ผู้ปฏิบัติธรรม เรื่องความโกรธเรื่อฃกามกำหนัด ถ้าเข้าใจเหตุและผลของมันได้ดีแม้อยากมีมันก็จะไม่เกิดถึงเกิดก้ปล่อยวางได้เร็วถึงอยากเก็บไว้มันก็จะเบาบาง

 

พระศาสดากล่าว....กับ กลามาชน ว่า

พวกเธอแยกออกไหม อย่างไร กุศล อย่างไร อกุศล

ชาวกลามาชนตอบ รู้จัก

พระศาสดา ตรัสถามอีกว่า ขณะปัจจุบัน ดูออกไหม
ว่า กุศลเกิดอยู่(อกุศลดับ) หรือ อกุศลเกิดอยู่(กุศลดับ)

ชาวกลามาชนตอบ รู้จัก

พระศาสดา ตรัสถาม ...

ชาวกลามาชน ตอบ .....

พระศาสดา ตรัส ..ก็ ด้วยเหตุเพียงเท่านี้ บุคคลนั้น
พึงรู้ตนว่า อยู่บนหนทางอริย พึงพยากรณ์ตนว่า
"ตรัสรู้เองโดยชอบ"



ปล. ลิง : การที่ มนุษย์คนใด เกิดมาใน ประเทศ
ที่เป็นที่ตั้งของ สัมมาทิฏฐิ อีกทั้งมาการเผยแผ่
(แค่ อักขระเดียว ใต้ฐาน เจดีย์วัตถุต่างๆ--หนังสือ
ก็นับเป็นธรรมเจดียด้วย ) แค่นี้ ก็ สามารถพยากรณ์
ได้ว่า ในอดีตชาติ เคย ปรวนาตน เป็น สาวก พุทธบริษัท
มาก่อน .....หากไม่เคย ย่อมไม่เกิดใน ยุคที่พระพุทธศาสนา
ปรากฏ

 

การเก็บความโกรธไว้เป็นการรักษาความโง่ของตัวเองนะท่าน

 

พุทธภูมิๆๆท่องไว้ๆ บอกตัวเอง บางทีก็สงสัยนะว่าการนั่งหลับตานุ่งสมาธิอยู่ในฌานอย่าฃเดียวจะทำใฟ้เราปล่อยวางได้จริงหรือ เพราะผมรู้สึกว่าการทำความเข้าใจสิ่งต่างๆรอบตัวมันทำให้ความรู้สึกโลภโกรธหลงของตัวเองเบาบางลงได้เหมือนกัน

 

พุทธภูมิ แท้ๆ จะไม่ต้องท่อง

ใช้วิธีเดียว กับ ที่ศาสดา ทรง แนะอุบาย ให้ใคร่ครวญ กับ กลามาชน

รู้จัก กุศล ไหม

พุทธภูมิ ตอบ รู้จัก

เหตุของ กุศล ที่เปนปัจจัย พุทธภูมิ รู้ไหม?!!

พุทธภูมิ แท้ๆ นิ่งนิดนึง ทวนไปหาเหตุ ว่า ทำไม
เรียกตนว่า พุทธภูมิก็จะไปเห็นว่า เป็นเพราะ
อาศัย ผัสสะ ที่ชื่อ กตัญญู นำหน้า มีพ่อแม่
อนุเคราะห์( เป็น มนุษย์มีพ่อแม่ ทำให้เกิด )
ก็จะ อ๋อ ...พุทธภูมิ เกิดจาก ปัจจัยการ ไม่ใช่
นึกดำริ ท่องว่าจะเป็นๆ ...หาก ความกตัญญู
ไม่มี ย่อมไร้ซึ่งการเป็น พุทธภูมิ 1000%

ทวนไปอีก กตัญญูนั้น เอาเข้าจริงๆ มาจากไหน

มาจาก ตน ก็เปล่า

แท้จริงแล้วมาจาก ผัสสะ ที่ บัญญัติเรียกว่า พ่อแม่

ถ้า พ่อแม่ อย่างงั้น อย่างงี้ กตัญญูไม่ลงใจ
ก็กลายเป็น พุกกะพุง สถาณเดียว หาเป็น
พุทธภูมิได้ไม่ เว้นแต่ จะ เฉลียวใจ เห็น
อนัตตา อนิจจัง ทุกขังเก่งๆ ก็อาจจะ
กตัญญูต่อ พ่อแม่ได้ แม้นจะ .......

สรุป ผัสสะ เป็นอนัตตา พ่อแม่ เป็น อนัตตา ไม่ใช่
ตน ของตน ไปบังคับบัญชาท่านไม่ได้

เพราะเห็น เหตุของ พุทธภูมิ เกิดอย่างไร ดับอย่างไร ชัดๆ
ก็จะเป็น พุทธภูมิเอง แม้นไม่ต้องท่อง ห้ามไม่ให้เป็น
ก็ไม่ได้ จะถอนออก ลาออกก็ไม่ได้ ไม่มีท้อเกิด
ขึ้นเด็ดขาด ลูบคลำศีลไม่มี ชัดเจนว่า พ้นการสดับ
จากผู้อื่น แม้นศาสดาจะปรากฏ หรือสอนตรงหน้า
ก็หาได้ทำลาย ความกตัญญูต่อพ่อแม่ได้ไม่ ฯลฯ

 

ส่วน พุกกะพุง

เช้ามา ลูบคลำ อายนั่นก่อน แล้ว ค่อยคิดว่า
จะเอาอะไรมา เสริมหน้า ให้แกร่งดังใยเหล็ก
มีสเปคในการเป็น พุกกะพุง อย่างนั้น อย่างนี้
ว่าไปเรื่อยเปื่อย ไร้เหตุ ไร้ผล

 

อีกนัยหนึ่ง

พุทธศาสนา จะหยั่งลงได้ ใน แดนไหน ภพไหน

พุทธศาสนา จะหยังลงได้ ที่เดียว คือ ภพมนุษย์

เพราะ มนุษยเป็น สัตว์ที่ต้องอาศัย พ่อแม่ ทำให้เกิด

หรือที่เรียกอีกนัยว่า "พุทธภูมิ"

ดังนั้น

อาย e อะไร ตัวใด อยู่ แจงแวงมาจาก สวรรคิ์ชั้นฟ้า
แล้วบอกว่า ตน มีปัจจัยเป็น พุทธภูมิ เป็นพุทธเจ้า
อ้างโน้น อ้างนี้ แต่ไม่มีพ่อแม่ เป็น มนุษย์อยู่บนโลก
ก็เอา สันติ ไปแหลก ได้เลย

เฮีย!! ส่งมาเกิด แน่นวล

 

พุกกะพุงก็พุกกะพุง ไม่มีใครสมบูรณ์แบบร้อยเปอร์เซ็นหรอกทุกคนต้องใช้เวลาเรียนรู้และทำความเข้าใจสิ่งต่างๆ แค่สักแต่ว่าทำดี โดยไม่เข้าใจโดยไม่รู้ว่าต้องทำดีไปทำไมยังไงมันห็ยังมีโอกาสจะกลับมาเลวได้อีกอยู่ดี พุทธภูมิคือคนที่อยู่เพื่อทำความเข้าใจโลก เพื่อจะเอาความเข้าใจนั้นไปสอนคนอื่นทีหลัง แม้อนาคตผมมีอันจะต้องเป็นพญามารก็ขอให้ผมระรึกได้ว่าตัวเองอยากเป็นพระสัมมาสัมพุทธเจ้า

 

ก้ยัง งองู สองตัวอยู่ดี

จะพุกกะพุงหรือไม่ ก้ไม่ข้นกับใครบอกกล่าว
ไม่ขึ้นกับ ความดำริหรือเอออวย จากตน

ปัจจัยการมี ก้ต้องมี ห้ามไม่ได้

ปัจจัยการไม่มีสะสมเท่าไหร่ รากไม่มี
ก้เปนไปไม่ได้

สังขารทั้งหลายมีอวิชขาเปนปัจจัย

จะไประลึกอจ่างนั้น อย่างนี้ ก้ด้วย
อวิชชาวันยันค่ำ

กำหนดรู้อย่างนี้ เปน สัจจที่ไม่ใช่ใคร
ต้องไปเรียนรู้สั่งสมอะไร

สัจจ นี้ แสดงอยู่ตรงหน้า เปลี่ยนเปน
อื่นไม่ได้ เปนธรรมไม่ใช่ต้องหา
ฟังจากใคร. เปนพุทธฯด้วยปัจจัย

ถ้าไม่กำหนดรู้อย่างนี้ ......ก้โอยยยย

 

ยกตัวอย่าง

พระสมณโคดม สมัยยังเปน
พระโพธิสัตว์มีความกตัญญูมาก
กว่า สัตว์อื่น ไม่ต้องสงสัย

ครั้งนึง เปน ราชโอรส รั้งตำแหน่ง
มหาอุปราชาได้รับแต่งตั้งจาก
พระบิดา(เทวทัต) ให้เอาทหาร
ทั้งหมดในเมืองออกไปรบ

ด้วย ความกตัญญู นั่นเอง จึง
บอกว่า ยังไงก้แพ้ ( เพราะมี
อนาคตังญาน รู้ทุกเรื่องล่วง
หน้า เก่งกว่าศัตรูเปนพันเท่า )

จึงรับทหารออกไปตั้งรับ แต่ให้
พระบิดา พระมารดาหนีไปโดยเร็ว

พอทัพจะเจอกัน พระโพธิสัตว์
อาสัยความรู้อนาคตล่วงหน้า
รู้ทุกเรื่อง จึงสั่งให้ทหาร
แยกย้ายทัพอย่างไร จึงไม่
ตายเปนผี

พอทัพสลายหมด ศัตรูก้เข้าเมือง
ชาวบ้านชาวช่องหนีไปหมดแล้ว

พระบิดา(เทวทัต) พระมารดา
แทนที่จะหนีไปก่อน ทหารที่
ไปประชิดศัตรู กลับ นั่งนอน
สบายใจ พอข้าศึกเปิดประตูเมือง
โฮ่ร้องเข้ามาก้ตกใจ
หนีไม่ทันได้ใส่เสื้อผ้า

จึงถูกโจรในป่า ฆ่าข่มขืน

ก่อนพระเทวทัตตายในชาตินั้น
เอามือกำทรายขึ้นแล้ว ตั้งจิต
จะตามล้างผลาญสมบัติทุก
อย่างที่พระโพธิสัตว์นั่นมี
อยู่ แม้นจะเปนอริยสาวก
ก้ขอจะทำสังฆาเภทเปน
สัจจธิษฐาน

ติ๊ง จบ!


ปล. อวิชชาเปนปัจจัยสังขาร
ทุกชนิด จึงควรกำหนดรู้ไม่
ใช่ ไปสั่งสม

 

สพฺเพ ธมฺมา อนตฺตา..

"ธรรมทั้งหลายไม่มีตัวตน"

เป็นความว่าง..


แล้วจะไปสั่งสมเอาอะไร..

 

มี ดี ให้ ทำ ก็ ทำ ดี ไป เรื่อย ไม่ หวัง ผล ไม่ ท้อ ถอย

ต้อง เด็ด เดี่ยว ใน การ ทำ ดี..


เหตุ มี เท่า นี้ ผล จะ เปน เช่น ไร ช่าง มัน..

ยึด ติด ทำ ไม..

 

ถ้าไม่ปรารถณาเป็นพระพุทธเจ้า ก็คงไม่สร้างบารมีเพื่อเป็นพุทธะ ไม่ใช่เหรอ

 

กำหนดรู้ตามเฉยๆ แต่ยังไม่เข้าใจ ปัจจัยมันก็ยังส่งให้ทำถึงที่สุดไม่ได้หรอก มันก็ทำได้เท่าที่รู้เท่าที่เข้าใจนั่นแหละ

แต่ไม่เถียงอย่างนึงทำดีน่ะมันดีแน่แหละแต่ทำดีโดยไม่รู้ไม่เข้าใจ มันก็ได้ไม่มาก

 

จะต้องเข้าใจอะไรอีก..

ทำดี ให้ ดี

ไม่ได้ทำดีให้ตนเอง หรือ ให้ใครทั้งนั้น..

 

กำลังใจของแต่ละคนมันต่างกันไปตาม ญาณและความเข้าใจเหตุและผล กับความยึดมั่นถือมั่นน่ะ ตอนนี้ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่ทำความดีเพื่อความดีสักหน่อยแต่ตอนนี้ที่สุดของผมยังทำได้แค่นี้แค่นั้น

 

อำนาจของอวิชชา ล้วนๆ..

หยุดแสวงหา หยุดคิด..

ก็ จะได้ความ รู้แท้ หรือ ปัญญาญาณ..

 

อบากหยุดแต่มันหบุดไม่ได้หบุดได้ก็ไม่นายนี่สิครับ อาจเพราะสภาวะจิตใจผมไม่เผ็นปกติมานาน