เรื่องเด่น เรื่องเล่า "นักขุดกรุ"มือขลัง ขมังเวทย์ที่สุดในแผ่นดิน

พรุ่งนี้ก็ศุกร์ สุขอีกแล้วน้องมากิ

 

กราบสวัสดีคุณน้า Wanwi และสวัสดีเพื่อนๆ ที่รักทุกๆ ท่านอีกเช่นเคย ครับ
ห่างไป แต่ไม่ได้หายไปใหนแวะเวียนเข้ามาประจำ ครับแต่ไม่ได้เข้ามากล่าวสวัสดีเหมือนเช่นก่อนๆ เพราะภาระกิจที่วุ่นวายในช่วงส่งท้ายปี ครับ
ขอน้อมรับพรจากพี่ๆ เพื่อนๆ ทั้งหลายที่หลั่งใหลเข้ามา ขอสาธุบุญที่คุณน้า Wanwi ได้มอบพระดี ปีลึก ราคาเบาๆ ให้พี่ๆ น้องๆ เก็บกันไปมีแต่สิ่งที่น่าสนใจๆ ผมเลยไปนิมนต์ หลวงพ่อหินวัดป่าแป้น มาได้บ้าง เพราะราคาเบาๆ เนื่องจากอยากเก็บพระที่หลวงพ่อแดงท่านปลุกเสกไว้บ้าง รุ่นอื่นๆ ที่ไม่ใช่รุ่นมหานิยมแต่เมื่อได้รับการชี้แนะจากคุณน้า Wanwi แล้วเลยมั่นใจครับว่านั่นไม่ใช่นิยายที่กุเรื่องขึ้นมา เป็นพระที่ทันหลวงพ่อแดงก็กำลังมองๆหาอยู่ที่ราคาหลักพันต้นๆ มองไปมองมาก็มานิมนต์ท่านดีกว่าเพราะเหรียญนี้ในอดีตก็ใช่ย่อย แต่ตอนนี้หลักร้อยยังหาได้

กราบขอบพระคุณคุณน้า Wanwi ที่แนะนำมาครับ

ท้ายนี้ขอส่งพรปีใหม่ขอพรจากคุณพระศรีรัตนไตรและกุศลผลบุญที่ผมได้ทำนี้ให้คุณน้า Wanwi และเพื่อนๆ มีความสุข สนุกสนาน สุขภาพดี มั่งมีร่ำรวยถ้วนหน้าครับ ตลอดปี ตลอดไปครับ

 

นึกถึงอดีตแต่หนหลังเลยครับอาจารย์

 

สวัสดีครับอาwanwi และ FC กระทู้นักขุดกรุทุกท่าน. พระดีคชสารอิสาน เตรียมเก็บความรู้อีกแล้ว. บางเรื่องไม่มีข้อมูลเลย. มาทราบจากที่อากรุณาเล่าให้ฟังเลยได้ข้อมูลเพิ่มเยอะเลยครับ

 

สวัสดีปีใหม่ค่ะคุณอาวันวิและเพื่อนสมาชิกนักขุดฯ ขอจงสุขีมีความสุขปราศจากทุกข์กันถ้วนหน้าตลอดปีใหม่และตลอดไปทุกท่านเทอญฯ

ห่างหายไปหลายวัน ติดภาระกิจทั้งงานบุญ และงานโลกแต่ก็ผ่านไปด้วยดี มีโชคสองตัวท้ายสองใบรับปีใหม่พอได้ทำบุญ หลังจากห่างหายนานตั้งแต่งวดวันที่ 16 ส.ค.60 ได้เลขท้ายสองตัว 17 คู่ โดยท่านแม่ที่เสียชีวิตไปท่านมาบอก ปกติแล้วก็ไม่เคยคิดจะซื้อมากมายขนาดนั้น แต่เผอิญว่าเลขที่ต้องการมีแต่ชุดใหญ่ ขอแม่ค้าแบ่งครึ่งก็ไม่ยอมเลยโชคดีรับมากหน่อยค่ะ

นึกถึงสมัยเป็นเด็กที่เคยคิดว่ามันแสนที่จะอึดอัดเต็มไปด้วยข้อห้ามมากมาย อยากโตเป็นผู้ใหญ่ไวๆ อยากทำอะไรก็ได้ที่อยากทำ แต่พอโตเป็นผู้ใหญ่จริงๆ กลับอยากเป็นเด็กอีกครั้งซะงั้น เคยถามหลายต่อหลายคนว่าจำความได้ตั้งแต่อายุเท่าไหร่กัน บ้างก็ว่า 4 ขวบบ้าง 5 ขวบบ้าง เลยขอเล่าวีรกรรมแสบๆสมัยเด็กตั้งแต่ 2-5 ขวบที่หลายคนจำไม่ได้กันพอขำๆ

จำได้ครั้งแรกตอนสองขวบอาศัยอยู่กับปู่ย่า เนื่องจากแม่ตั้งครรภ์น้องคนเล็ก ต้องหย่านมแม่ พ่อกับแม่จึงต้องนำมาฝากปู่กับย่าเป็นคนเลี้ยงให้ซึ่งอยู่คนละจังหวัดกัน สภาพบ้านสองชั้นล่างเป็นปูนชั้นบนเป็นไม้ ชั้นบนมีหนึ่งห้องนอนใส่กลอนไว้ตลอดเพราะเป็นห้องนอนของอา นานๆ อาถึงจะกลับมาเยี่ยมปู่ย่าชั่วคราวแล้วก็กลับไป ส่วนพื้นที่เหลือเป็นโถงโล่งค่อนข้างกว้างเวิ้งว้างน่ากลัวในสายตาเรา ที่มุมหนึ่งของห้องโถงมีบายศรีที่แห้งแล้ววางบนหลังตู้ ซึ่งความรู้สึกตอนนั้นคือมันน่ากลัวมาก

ถามย่าทุกวันว่านั่นอะไร ย่าตอบว่านั่นคือบรรพบุรุษ บรรพบุรุษคืออะไร ย่าตอบว่า พ่อแม่ของปู่เป็นทวดของเรา ถามย่าต่อ แล้วพ่อแม่ของปู่ พ่อของพ่อของปู่ แม่ของแม่ของปู่ไปไหนหมด พ่อของพ่อของพ่อของพ่อฯลฯ อยู่ที่ไหน ย่าตอบว่าก็ตายหมด เป็นผีหมด พอย่าตอบว่าเป็นผีความกลัวขึ้นสมองมานับแต่นั้น เพราะว่าบรรพบุรุษคือผี สรุปคือเรากลัวผี ฮา

ตอนกลางคืนย่าจะปูที่นอนและกางมุ้งนอนสองคนย่าหลานที่โถงชั้นบน พอตื่นขึ้นมาอีกวันทีไร ย่าหายไปทุกที กลัวผีไม่กล้าออกจากมุ้งเพื่อลงบันไดไปข้างล่างเองเลยแม้แต่ครั้งเดียว นั่งรอจนกว่าย่าจะขึ้นมารับ ปวดฉี่มากก็ต้องอั้นอยู่อย่างนั้น และในที่สุดก็อั้นไม่ไหวจนต้องปล่อยลงบนที่นอนเกือบทุกวัน ย่าต้องนำที่นอนลงไปซักตากเกือบทุกวัน (สงสารย่าจัง)

ที่ชั้นล่างมีสองห้องนอน ห้องหนึ่งเป็นห้องของปู่ อีกห้องเป็นห้องว่าง นานๆ บางครั้งก็ป้าบางครั้งก็พ่อกับแม่จะมาเยี่ยมก็พักที่ห้องนั้น ที่ห้องรับแขกมีทีวีตั้งอยู่บนตู้ ถ้าอยากดูต้องให้ผู้ใหญ่เปิดให้เพราะเปิดไม่ถึง ในบ้านจะมีโซนต้องห้ามอยู่สามจุดคือ โต๊ะอาหารมันเป็นโต๊ะกลมตัวใหญ่หมุนได้ ห้ามปีนเก้าอี้ ห้ามปีนโต๊ะอาหาร ตู้เย็นห้ามเปิดห้ามอยู่ใกล้ และห้องนอนปู่ห้ามเข้าเด็ดขาด ทั้งสามจุดนี้ถ้าเดินเข้าไปใกล้ จะโดนผู้ใหญ่ดุเสียงดัง ถ้าไม่เชื่อฟังก็ถึงกับโดนไม้เรียวด้วย

 

วันหนึ่ง ป้ากับลุงมาเยี่ยมปู่กับย่า ป้าบอกว่าจะซื้อชุดใหม่ให้
ป้า : เอาเสื้อสีอะไร
ตอบ : สีแดง
ป้า : กระโปรงสีอะไร
ตอบ : เอากางเกงสีแดง
ป้า : สีชมพูไม่ได้เหรอ เป็นผู้หญิงนะ
ตอบ : ไม่เอา เอาสีแดง
เย็นวันนั้น ลุงกับป้ากลับจากในเมือง พร้อมกับเสื้อสีแดง กางเกงแดง และรองเท้าสีแดง ให้เราใส่ชุดแดงทั้งชุด พอผู้ใหญ่เผลอก็รีบวิ่งออกไปเล่นนอกบริเวณรั้วบ้าน ซึ่งพื้นที่ในเขตตัวบ้านประมาณสามไร่ มีสังกะสีสูงท่วมหัวกั้นเป็นรั้ว และคลองล้อมรอบรั้วบ้านอีกชั้น และจะมีรั้วลวดหนามเป็นรั้วนอกกั้นอาณาเขตทั้งหมดประมาณร่วม 100 ไร่
วันนั้นแอบหนีออกนอกรั้วในมาเล่นข้างนอก ซึ่งเป็นความภาคภูมิใจและตื่นเต้นมากที่หนีออกมาได้ ปกติจะต้องออกไปกับผู้ใหญ่เท่านั้น

ไปเล่นที่กองแกลบ เล่นไปเล่นมารองเท้าใหม่หายไปข้างหนึ่ง ป้าออกมาตามกลับเข้าบ้าน หารองเท้าไม่เจอ โดนป้าทั้งดุทั้งบ่นตลอดทาง
และคงด้วยเหตุที่มักแอบหนีออกไปเที่ยวนอกรั้วบ่อยๆ นี้เอง จู่ๆ ก็มีห่าน 2 ตัว ปู่กับย่าจัดมาเป็นยาม เฝ้าประตูรั้วป้องกันหลานตัวแสบหนีเที่ยว ทีนี้ละ แค่เดินไปใกล้ประตูรั้วทีไรเจ้าห่านสองตัวมันก็ก้มหัวทำคอยื่นยาวมาแหบทุกครั้งไป อดเที่ยวเลย ยกเว้นปู่หรือย่าพาออกจึงจะได้ออก และทั้งตื่นเต้นทั้งสนุกมากเวลาปู่พาออก ปู่มักชี้บอกต้นไม้ต้นนี้ ต้นนั้น คือ ต้นอะไร มีอยู่หลายต้น มะม่วงเป็นร้อยต้น หลากหลายสายพันธุ์ ต้นขนุน มะพร้าว ส้มโอ ฝรั่งเวียดนาม ละมุด กล้วย ฯลฯ และสอนเรื่องทิศทั้งสี่ บางครั้งก็เล่านิทานทั้งสามภาษา คือ ไทย จีนกลาง และเขมรค่ะ

 

น้องสุทินมาหลังปีใหม่นิดหน่อย ถือว่าไม่เนิ่นช้า ชีวิตนี้ขอให้มีงานยุ่งเข้าไว้ จัดว่าดีมาก ดีกว่าไม่มีไรทำ เราไม่ใช่พระ ภาระทางโลกยังเหลือล้น ต้องวุ่น อย่าเพิ่งว่าง

พระหลวงพ่อหิน วัดป่าแป้น เจอะเจอราคาไม่แพงรีบเก็บ แม้แต่ลพ.จ้วน วัดเขาลูกช้าง ยังนำไปแจกลูกศิษย์เยอะแยะ ยืนยันว่า"เจ๋ง"ไม่ต้องบรรยายสรรพคุณ สายเพชรฯ สายเหนียว อยู่เนื้อคงหนัง จับถึงกระดูก สายลองได้ สมัยก่อนผมเก็บสายนี้ไว้เยอะมาก หลังๆแจกบ้าง ทำบุญบ้าง ผ่อนคลายลงไปตามอายุ

ให้ความสุขสวัสดี ลูกหลานเติบโตมีคุณภาพ เป็นอภิชาติบุตรบังเกิดขึ้นในครอบครัวน้องสุทินด้วยเทอญ

 

แสดงว่ามีถวิลหลัง
ฝังจิตกับใครบางคน

 

ข้อมูลพระเครื่องที่นำมาเล่า(เขียน) เกินกว่าครึ่ง ผมบันทึกไว้หลายเล่มกว่า20ปี กะว่าตอนแก่จะนั่งขายพระกินถ้าไม่มีอะไรทำ แต่บังเอิญว่าการทำมาหากิน เปิดบริษัทนานกว่า 20 ปี ยังพอหารับทานไปได้เรื่อยๆ จึงยังไม่ได้ฤกษ์ขายพระกิน หลายข้อมูลได้จากการคลุกคลีด้วยตนเอง มากข้อมูลได้จากเจ้าตัวคนเล่าเจอะเจอ อีกมากก็เพื่อนฝูงคนคอเดียวกันเล่าสู่กันฟัง ไม่มีพุทธพาณิชย์นิยายขายพระประกอบ นอกจากข้อมูลด้านจำนวนสร้าง ชนวน วัสดุผสม บางครั้งต้องค้นจากหนังสือไว้อ้างอิงบ้าง

สมัยใหม่นี้ ดีมากกว่ายุคเก่าเยอะ กดปุ่มจึ้งเดียวก็มีข้อมูลเรียงเป็นเทือก...แต่ พึงรู้ว่า เรื่องมากมายเกินครึ่ง คัดลอกต่อๆกันมา ใส่สีตีไข่ เขียนตามใจตัวเองบ้าง แต่งนิยายเสริมเข้าไปบ้าง ข้อมูลขยะในโลกไซเบอร์จึงต้องคัดกรองเกินครึ่ง และอีกไม่นานก็คงจะร่อนขยะโสโครกทิ้งเหลือข้อมูลจริงใช้ได้ไม่เกิน 10%...ความจริงมันถูกความเท็จกลบมิดท่วม น่าเป็นห่วงผู้มาทีหลัง

เนื่องจาก"คชสารอิสาน"มีผู้จ้องรอมาก ผมจะจัดให้ทำบุญพรุ่งนี้ เพื่อส่งพระสะดวกจันทร์-อังคารถัดไป แล้วไปจบด้วย"กลาง-คชสีห์" ให้การร่วมบุญทุกภาคทั่วไทย เอนดิ้งอย่างสมบูรณ์จริงๆ เฮง เฮง ก่อนตรุษจีน(เอ๊ะ เกี่ยวกันมั้ยเนี่ย?)

น้องเด็กบ่อฯ รอเคาะพรุ่งนี้ได้ ช่วงบ่าย

 

เป็นปีใหม่ที่ค่อนข้างชื่นบานสำหรับคุณธารฯ เพราะบุพการีคอยดูแล ห่วงใย ให้โชคแม้จากลาแล้ว ...เรื่องเล่าเด็กน้อยบ้านสวน อวลกลิ่นไอดิน ต้นไม้ใบหญ้าไม่มีกลิ่นโคลน มีแต่ความรัก ผูกพันจากญาติสายเลือดเดียวกันจึงน่าอ่านมาก ทั้งนี้เพราะคนเล่า เล่าอย่างมีความสุข สงสัยตอนพิมพ์ก็คงอมยิ้ม แก้มแดงระเรื่อ นึกถึงวันเปี่ยมสุขนั้นไปด้วย

กำลังจะทักว่า เรื่องยังค้าง พอดีเหลือบเห็นข้างล่าง ไปอ่านกันต่อให้จบดีกว่า

 

แล้วเรื่องเล่าหนูน้อยกางเกงแดง ที่น่าอ่านพอกับหนูน้อยหมวกแดงก็จบด้วยรอยยิ้มพิมพ์ใจจากผู้อ่าน ไม่มีหมาป่าคอยจับกิน มีแต่"2ห่าน"คอยตาม"แซ่บ"

ขอบคุณ คุณธารฯถ้าไม่เบื่อ หรือว่างพอ ก็เขียนสไตล์นี้มาให้อ่านอีก โลกกลางป่าคอนกรีต มนุษย์เกินกว่าครึ่ง ถวิลหาชีวิตแบบนี้เสมอ อยากไปอยู่ อยากไปใช้เวลาย้อนยุคหวนหาอดีตชนบทอันรื่นรมย์ แต่พอไปสัก 2 วัน ก็รีบเผ่นกลับ บอกหน้าตาเฉยว่า...คิดถึงบรรยากาศรถติดว่ะ...น่านเป็นไปได้ของจริง-ฮ่า

---ถัดจากนี้ ก็รี่เข้าสู่ป่าเขา
ลำเนาเถื่อนของแท้ รอการ
จิ้มเรื่องจากบันทึกชั่วครู่ครับ

 

ได้อ่านเรื่องราวที่คุณธารทอง เล่าย้อนอดีตแล้วมีความสุขนะครับ แต่ที่ทึ่งก็คือในตอนท้ายที่บอกว่า "....คุณปู่ เล่านิทาน 3 ภาษา ทั้งไทย จีนกลาง และ เขมร.." ไม่ทราบตอนนี้คุณธารทอง ยังพอจดจำและสื่อสารภาษา เขมร ได้บ้างมั้ยครับ ขออภัยนะครับ หากละลาบละล้วง

 

(ต่อ)...อาถรรพ์"เหล็กไหล"-ประจันหน้า"เจ้าถ้ำ"!!!
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
ความเดิม...มาด้วยกัน ไปด้วยกันเลือดสุพรรณเอ๋ยยย...ขออย่าตายพร้อมกัน ให้เหลือรอดคืนเหมืองบ้าง!
====================

(บันทึกคุณเทพ-ต่อ)..."พวกเราที่ยังไม่มา เอาไงนาย"?

ดวงดาวยังกังวล ลึกๆแล้วคงห่วงใยบักสมคนบ้านเดียวกัน ชะตากรรมทางนี้โหดเหลือร้บ ฟากฝ่ายที่จากไป ป่านนี้ยังไม่รู้อนาคต จะโหดระดับกระดูกแตกเพียงไหน ไม่อยากคิด?!

คำทักดวงดาวทำผมได้คิด...3 วัน เรายังมีเวลาอีกตั้ง 72 ชั่วโมง ควรผ่อนปรน พบกันครึ่งทาง...

ผมปรับเปลี่ยนแผนเล็กน้อย อย่าปล่อยความหวังทั้งมวลลอยละล่องไปกับสายลม

"รอพรุ่งนี้อีกวัน มะรืนหลังเที่ยงออกเดินทางตามแผน"!

ประกาศชัดเจน ทุกอย่างยุติธรรมลงตัว ผมบอกดวงกับมะว่า จะเขียนหนังสือน้อย เอาก้อนหินทับ ปักไม้เป็นจุดสังเกต บอกพวกที่มาถึงว่า พวกเราไปไหน? อยู่หรือเจียนตายอย่างไร ไม่จำเป็นต้องบอก ลองได้อ่านหนังสือก็คงพอเดาออกว่า ทำไมเราไม่รอ?...

ผมไม่แน่ใจ เขียนแล้วจะมีใครได้อ่าน ยิ่งเวลาล่วงผ่าน ความหวังก็ยิ่งถดถอย ความเป็นจริงที่ว่า ชาวคณะ5 ชีวิตนั้นอาจประสบภัยร้ายแห่งป่าดิบกลืนกินไม่ได้กลับทั้งคณะ เป็นความรู้สึกที่วิ่งเข้ามาประชิดเขี่ยเจ้าตัวความหวังเหือดหาย ถอยหนีไปอยู่สุดมุมถ้ำ

เราจัดเตรียมอุปกรณ์เร่งด่วน ไม่ปล่อยเวลาสูญเปล่า ผมคัดเครื่องกระป๋องออกมา กะแค่พอเป็นเสบียงเดินทางถึงเหมือง ที่เหลือจะกองไว้ในถ้ำสำหรับใครก็ได้ที่รอดกลับมา ยาทุกชนิดใส่ห่อมิดชิด เอายาบำรุง ยานอนหลับ แก้ไข้ แก้ปวด ยาฆ่าเชื้อ ไว้ต่างหาก

เสื้อผ้าจับทิ้งให้เกลี้ยง น้ำหนักตัวเบาที่สุด ชนิดเดินม้วนเดียวถึงน้ำตกผีสิง พักคืนเดียวก่อนเดินต่ออีกเที่ยว และอีกเที่ยว ชี้ชะตา...!

ดวงดาวสงสัยทำไมต้องพักที่น้ำตกผีสิง ผมเขียนในบันทึกว่าตอบดวงง่ายๆ ต้องอยู่ใกล้น้ำ เผื่อไว้อย่าประมาท บทเรียนการเดินป่าเข้มข้นหนหลัง บอกกับทุกคนว่า ขาดสิ่งใดพอขาดได้ ห้ามขาดน้ำเป็นอันขาด

เรานอนในชั่วโมงที่เหลือ เพื่อตื่นกลางวัน จะไม่นอนกลางวันตื่นกลางคืนอีกแล้ว เตรียมพลังไว้สำหรับยามพระอาทิตย์ขึ้นประการเดียว...

วันที่5หรือ 6 พวกเราตื่นค่อนข้างสาย การผจญเจ้าถ้ำรอบค่ำยันดึก การผนึกกำลังใจ ความคิด 3 ชีวิตเพื่อลาก 4 ชีวิตให้รอดพ้นเงื้อมมือมัจจุราช ทำให้หลับเป็นตาย ช่วงสายเราช่วยกันซ่อมแซมเปลหามให้แข็งแรง มะหาเถาวัลย์มาทำเป็นเข็มขัดรัดคาด ผมเพิ่มเติมให้รัดตัวอาจารย์ได้ทีเดียว 3 จุด แบบที่เคยเห็นตามโรง'บาล ลองให้ดวงที่ขนาดตัวพอกับอาจารย์นอนแล้วรัดดู จับเหวี่ยงซ้าย-ขวากระโดกกระเดกก็ไม่ร่วงหล่น

นี่เป็นการเตรียมเผื่อฉุกเฉินต้องใส่เกียร์หมาหน้าตั้ง...ตลอดทั้งวันหลังจบภาระเตรียมตัว ผมจุดบุหรี่ต้มน้ำ ดูแลอาจารย์อย่างดี ให้ดวงกับมะประคองมานั่งรับแดดยามสาย ปล่อยความร้อนลามเลียจนอาจารย์พึงพอใจ แม้กายยังสะท้านเป็นพักๆ แต่แสงแดด น้ำร้อน ซุป ผ้าห่ม ก็ทำให้อาจารย์เลิศยังยิ้มสู้คอยบอกพวกเราว่าอย่าห่วง

ตลอดช่วงเช้าก่อนเที่ยง ไม่มีอันตรายหรือสิ่งผิดปกติใดแผ้วพานกล้ำกราย ผมภาวนาขอให้เจ้าถ้ำรักษาสัญญา 3 วันที่ให้โอกาสเราคืนเหล็กไหล ขอให้มันจงได้โปรดสงบศึกชั่วคราวตามวาจา

จิตบางส่วนผมก็นึกสงสัย เจ้าถ้ำเองก็ต้องการเวลาพักฟื้นจากการสำแดงฤทธิ์ ปล่อยแรง ปล่อยแสงเฮ้ากวงเล่นงานพวกเราทุกวี่ ทุกวัน ผมอาจคิดไม่ถูกทั้งหมด แต่ก็คงมีคิดไม่ผิดปะปนอยู่บ้าง...

วันแรกจึงผ่านพ้นไปเหมือนทะเลราบเรียบไร้มรสุม กลางคืนเป็นการพักผ่อนอย่างแท้จริงคืนแรก...

ผมรอฟ้าวันใหม่แห่งวันที่2 คืบคลานมาหาด้วยใจจิตใจจ่อ หัวใจมันกระโดดโลดเต้น อยากแล่นออกจากถ้ำนี้เต็มแก่ ไปวัดดวงกับเสือ ช้าง หมีข้างล่างนั่น ยังมีอาวุธทัดเทียมพอฟัดพอเหวี่ยง มิใช่เป็นลูกไล่ให้เจ้าถ้ำต้อนยิ่งกว่ามวยรองบ่อน

เช้าวันต่อมา เราตื่นก่อนไก่ขันกระฉับกระเฉง ต้มน้ำ กินอาหาร ผมดูเวลา ทุกสรรพสิ่งพร้อม แค่ทำธุระส่วนตัวครบถ้วน กินเสร็จก็นั่งรอ

เหลือเวลาให้ชาวคณะ 5 ชีวิตที่จากไปอีกเพียง6 หรือ 7 ชั่วโมง ก่อนพวกเรา 4 ชีวิตจะเคลื่อนทัพ!

 

ธรรมมะสวัสดีวันนี้ครับ

 

ประมาณโอจิตคิดถึงเลยครับ

 

สวัสดีค่ะ คุณลุงและสมาชิกแฟนคลับทุกท่านค่ะ

ช่วงนี้มุเวิ่งรอกค่ะ ช่วยงานกุศลไปเสร็จไปหลายตัวทีเดียว ค่อยๆ ทำไปงานมุก็ต้องขยันมากกว่านี้อีก พอปรับตาราง เริ่มวุ่นๆ ก็ทำต่อไป ยังไหวอยู่ แวะไปซื้อยาที่โรงพยาบาล แม้ว่าเหนื่อยแต่จิตก็ยังคงเป็นสุขค่ะ การถวายพระอรหันตธาตุบรรจุองค์พระประธานสำเร็จเป็นที่เรียบร้อยแลว ก่อนที่มุจะหนีไปภาวนาอีกทีค่ะ

ขอฝากคำุถามสั้นๆค่ะ คุณลุงคะ มุสงสัยว่าพระเครื่องที่แถมมาจากหนังสือ มีรุ่นไหนที่คนเล่นพระถามหาหรือนิยมเก็บบูชาบ้างไหมคะ

ขอบคุณค่ะ

 

เมื่อวาน 3 มกราคม เปิดทำงานเป็นวันแรกของปี 2561
เปิดมาวันแรกเจองานยุ่งมาก อยากจะไปร่วมรดน้ำศพหลวงพ่อบุญมา ปภากโร ที่วัดถ้ำโพงพางตอนเวลา 14.00 น.ก็ไม่กล้าไป เกรงใจน้อง ๆ เพราะกลัวงานจะไม่ทันเนื่องจากมีลูกค้ารออยู่อีกหลายราย ทั้ง ๆ ที่ในเวลาใกล้เคียงกันนั้น รถผมวิ่งผ่านถนนปากทางเข้าวัดถ้ำโพงพางพอดี ได้แต่ส่งใจไปกราบท่านแทน
สรุปว่าเมื่อวานนี้ งานสำเร็จลุล่วงไปได้ด้วยดีทั้งหมด แต่กลับถึงบ้านช้ากว่าปกติไปเกือบชั่วโมง

วันนี้เลยถือโอกาสชวนพี่เขย พี่สาวและหลานชาย รวมทั้งพี่ ๆ น้อง ๆ ไปร่วมกันถวายพระและชุดสังฆทานเนื่องในโอกาสปีใหม่และวันคล้ายวันเกิดผมและพี่เขยที่วัดชลธีพฤกษาราม พร้อมกับนำเอาอาหารไปถวายเพลพระด้วย 3 ปิ่นโต


พระพุทธรูปปางมารวิชัย ปิดทองประดับเพชร 1 องค์


พระพุทธรูปทรงเครื่องจักรพรรดิ ปิดทองปรระดับเพชร 1 องค์



พร้อมด้วยชุดสังฆทาน มีพานโตก ชุดผ้าไตร น้ำ ยาและของอื่น ๆ รวมทั้งโต๊ะแสตนเลสมีล้อ เพื่อให้สะดวกในการเคลื่อยย้ายพระมาถวายโดยไม่ต้องใช้มืออุ้มองค์พระ
ทั้งหมดนี้ได้จัดมาถวายเพื่อให้ทางวัดทำเป็นชุดผาติกรรมสังฆทาน เหมือนเช่นที่วัดท่าซุง


แต่จะต่างกันตรงที่ได้กำหนดราคากันไว้ที่ 1,500 บาท สำหรับพระทรงเครื่องจักรพรรดิ


และ 1,000 บาท สำหรับพระปางมารวิชัย ซึ่งเป็นราคาครึ่งหนึ่งของที่วัดท่าซุง ทั้งนี้เพื่อเป็นการช่วยเหลือผู้ที่ต้องการทำสังฆทานให้ไม่ต้องแบกรับภาระมากเกินไป


ส่วนเงินที่มีผู้บริจาคร่วมสร้างพระชุดนี้ โดยได้ใส่ไว้ในกล่องที่ทางวัดได้จัดตั้งไว้ให้ ได้นำออกมานับมีจำนวนเงินเกือบหมื่นบาท เงินจำนวนนี้ผมได้นำมาทำบุญถวายชุดสังฆทานทุกชุดที่มีให้ร่วมทำบุญอยู่ในวัดทั้งหมด โดยมีผู้สบทบเงินเพิ่มมาอีก นับรวมได้ 11,116 บาทถ้วน (จำนวนเงินเกินชุดสังฆทานที่ยกมาถวาย)


ทางคณะคุณเล็กจากอำเภอหลังสวน ได้ถวายรูปถ่ายหลวงพ่อบัว พร้อมเข้ากรอบ 1 ชุด
และนำปูทะเลมาปล่อยจำนวน 4 ตัว โดยปล่อยในคลองไหลที่ผ่านวัด และได้ถวายต้นไม้หอมหมื่นลี้ จำนวน 4 ต้น


ผมได้ถวายพระลีลามหาเศรษฐี หลวงปู่บุดดา ถาวโร ให้หลวงพ่อบัว จำนวน 100 องค์เพื่อแจกผู้ที่มาร่วมทำบุญกันในวันนี้ และได้ถวายพระผงรูปเหมือนหลวงปู่บุดดา ถาวโร พิมพ์สีเหลี่ยมด้านหลังเป็นยันต์ห้า 100 องค์ เพื่อมอบเป็นนุสสติให้กับผู้ที่มาถวายสังฆทานด้วยพระชุดที่ทางคณะเราได้ร่วมกันถวายไปในวันนี้

รายนามเจ้าภาพที่ได้ร่วมสร้างพระถวายในครั้งนี้
คุณเล็กและคณะ จากอำเภอหลังสวน 10,000 บาท
คุณภัคพล ชุ่มชื่น และคณะ 5,000 บาท
คุณสายทอง 5,000 บาท
พี่สาว หลาน และพี่ ๆ น้อง ๆ ทั้งเมืองชุมพรและทุ่งตะโก
ผู้ไม่ประสงค์ออกนาม ได้ร่วมใส่ตู้ที่วัด

ร่วมโมทนาในบุญที่ได้กระทำร่วมกันในวันนี้ด้วยกันนะครับ

 

มิเป็นการละลาบละล้วงใดๆ ไม่ต้องขออภัยค่ะท่านหมื่น ภาษาเขมรปัจจุบัน แม้ห่างเหินไปนานแต่ยังสื่อสารได้พร้อมสำเนียงยังได้อยู่ค่ะ
คุณปู่ทวดและคุณย่าทวดอพยบจากเมืองจีนเข้ากัมพูชาก่อน และให้กำเนิดคุณปู่ที่นั่น พอปู่เริ่มโตพอประมาณจึงได้ย้ายฐิ่นฐานเข้ามาฝั่งไทย คุณปู่พูดภาษาเขมรได้ทั้งสองสำเนียงคือ ทั้งเขมรต่ำ(กัมพูชา) และเขมรสูง(ไทย) ปู่แต่งกับย่าซึ่งเป็นเขมร(ไทย). เวลาท่านคุยกับหลานปกติจะใช้ภาษาไทยบ้าง เขมรสูงบ้าง ช่วงเวลาที่คลุกคลีกับปู่มากๆ ตอนนั้นวัย 2-3 ขวบกว่าเท่านั้น การสอนจึงเน้นศัพท์เป็นคำๆทั้งสามภาษา เช่น
หนึ่ง : อี่ : มูย
สอง : เอ้อ : ปีร
สาม : ซาน : เบย
พืช คน สัตว์ สิ่งของ ตามแต่หลานขี้สงสัยจะถามปู่ว่า นั่นอะไร
รวมถึงเล่านิทานด้วย ท่านอยากให้รู้ทั้งสามภาษา
หลังจากนั้นไม่นานปู่เริ่มป่วยสามวันดีสี่วันไข้ และเสียชีวิตในเวลาต่อมาอีกไม่กี่ปี (ที่ผู้ใหญ่ห้ามเข้าห้องปู่ก็เพราะท่านไม่ค่อยสบาย ห้ามรบกวนท่าน)
หลังจากปู่เริ่มป่วยหนัก ภาษาจีนก็ไม่ได้พัฒนาต่อ พอโตขึ้นอีกนิดเริ่มได้ภาษาลาว(อิสาน) จากแม่และตา น่าเสียดายที่ยายท่านเสียชีวิตตอนท่านอายุยังน้อย(ก่อนเราเกิด) ไม่อย่างนั้นอาจจะได้ภาษาจีนแต้จิ๋วเพิ่มมาจากยาย หลากหลายเชื้อชาติหน่อยนะคะ อิอิ

ปล.ความต่างระหว่างสำเนียงเขมรต่ำ กับเขมรสูง
เขมรสูง : รรรรรร เยอะ ฟิลลิ่ง เทียบให้เห็นภาพคือ ประมาณคนอินเดียพูดภาษาอังกฤษ
เขมรต่ำ : ไม่เน้น ร ประมาณคนจีนพูดภาษาอังกฤษ

 

ผ่านมา

ขยมแจ๊ะขะแมร์ติ๊กติ๊ก
นานจนคืนครูหมดแล้ว แล้วก็แวบหายตัวดีกว่า 5555

 

พิมพ์ไปยิ้มไปจริงๆ ค่ะคุณอา แม่ท่านแม้ไม่มีร่างกายแล้ว ท่านก็ยังคอยส่งความปราถนาดีให้ลูกและมาสอนลูกทำบุญด้วยค่ะ

เช่นเมื่อก่อนนี้ยังทำบุญไม่เป็น ส่วนใหญ่จะนำอาหารใส่บาตรพระและไปวัดเป็นส่วนใหญ่ ส่วนกฐินผ้าป่าเพื่อวิหารทานต่างๆ แทบไม่ค่อยได้ทำหรือทำน้อยมาก ท่านได้มาบอกในฝันว่า บ้านของลูกสวยแล้วแต่แม่ว่ายังเล็กไปหน่อยนะ ท่านบอกให้ทำวิหารทานเยอะๆ

และยังบอกให้สร้างพระพุทธรูปองค์ใหญ่ๆ ด้วย ตอนนั้นในชีวิตนี้ก็ยังไม่เคยร่วมสร้างร่วมถวายพระพุทธรูปมาก่อนเลยค่ะ
ตอนพบท่านในฝันครั้งแรก ท่านเป็นสาวสวยใส่ชุดไทยสีเหลืองรำอ่อนช้อยสวยงามมาก แต่รัศมีแค่นิดเดียวเอง คงด้วยเหตุนี้ท่านจึงมาบอกให้สร้างพระพุทธรูปองค์ใหญ่ๆ ด้วยนะลูก
ปัจจุบันร่วมสร้างร่วมถวายทั้งองค์เล็กองค์ใหญ่ไปแล้วหลายองค์มากค่ะ