เรื่องเด่น เรื่องเล่า "นักขุดกรุ"มือขลัง ขมังเวทย์ที่สุดในแผ่นดิน

อาจารย์ ผมชอบตรงชียังเสร็จ เนี้ยและครับ55555

 

กทม.เมฆหนา ฟ้าครึ้ม แต่แดดแรง
ครบสูตรแห่งความผันผวนอากาศ
พักอยู่บ้าน จิ้มลุยตะนาวศรีสบายใจ เล่นกับแมว
ตะแง้วกับตัวอักษร สุขสันต์วันอาทิตย์-น้องเรย์

 

น้องมากิหายไป2วัน กลับมาพร้อมความสำเร็จ
ดีกว่าถูกหวยใบเดียวมากมาย "กี๊ฟ มี ไฟว์"ยินดีด้วย
งานใหญ่ปิดจ็อบได้ ต่อไปก็มีโชคตามเป็นหางว่าว
โชคใหญ่เบิกทางให้แล้ว เรื่องเล็กจะขวางได้อย่างไร

แต่กระทู้ไม่มีน้องมากิสองวัน เหงานิดๆ-ฮ่า
สุขสันต์วันอาทิตย์ สดชื่นสีแดงแรงฤทธิ์ครับ

 

ได้หัวเราะนิดๆ วันอาทิตย์รื่นรมย์
พอคลายเครียด ชีวิตก็เป็นสุขเล็กๆ

เข้าเรื่องตะลุยตะนาวศรี อย่าเพิ่งโพสท์คั่น
ท่านจะได้อ่านยาวๆ...รอจิ้มสักครู่ครับ

 

(ต่อ)...อาถรรพ์"เหล็กไหล"-ประจันหน้า"เจ้าถ้ำ"!!!
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
ความเดิม...ทางที่ดี หนีพวกมันให้ไกลสุดกู่ แบบ ทางใคร-ทางมันไว้ก่อน!
__________________________________________________

คุณชาติมีผ้าขาวม้าผืนสะอาด คุณนงตัดสั้นทำผ้าพันแผลชั่วคราวพันรอบหัว ตอนนี้ฟื้นคืนสติแล้ว เหลือกตามองผมที่หิ้วปีก ตัวติดกันยิ่งกว่าปาท่องโก๋

"ขอบคุณน้องพราน ช่วยทั้งผมกับคุณนง สองชีวิตเลย"

"จุ๊ย์ อย่าเพิ่งคุยครับ เดี๋ยวกระเทือนแผล"...ผมเตือน คุณชาติหุบปาก แต่ยังพึมพัมในลำคอ..."ครับ ครับ...ขอบคุณจริงๆ ผมจะไม่ลืม"

ลุงพรานเฒ่าส่องไฟฉายนำทาง ผมบอกให้ทำเอง ไม่ต้องเกรงพวกคนเถื่อนรู้ว่าเราอยู่ตรงไหน ความตระหนกโกลาหลที่สร้างไว้ให้ คงทำพวกมันขวัญหนีดีฝ่อพักใหญ่ กว่าจะกลับมารวมพลกันติดหัวหน้าก็เจ็บ โอกาสไล่ล่าต่อ แทบเป็นไปไม่ได้

ผมไม่ประมาท ยังใจชื้นอยู่บ้าง...ในความมืดที่เต็มไปด้วยบรรยากาศแห่งภูติผี ปีศาจชวนหลอนรอบตัว แห่งป่าดิบ ความมืดเป็นภัยน่าสะพรึงสำหรับเรา...

มันก็อันตรายกับคนป่าด้วย พวกมันย่อมนับถือผีสาง ไม่มีเทพเทวา ต้องหวาดกลัว ม่านสีดำแห่งราตรีมากกว่าคนทั่วไป!

ผมไม่รู้ คนป่ากลัวความมืดจริงหรือไม่?...แต่สภาพการณ์พอเดาทางได้ พวกมันสิ้นไร้อารยะขนาดเสื้อผ้าไม่มีนุ่ง สิ่งใดที่ต้องปฏิบัติในความมืด มันไม่กล้ายุ่งแน่

เพียงแต่ผมคิดผิดหน่อยเดียว...ความฉุกละหุก ทำให้ลืมไปว่า คนเถื่อนพวกนี้...ก่อไฟเป็น!!!เ

เราเดินกันไม่ผ่อนฝีเท้า ผมกับบักสมหอบหายใจฟืดฟาดเหมือนกระทิงเปลี่ยวโดนดาบมาธาดอร์ปักหนอก หิ้วคุณชาติ จากไม่หนัก เริ่มกินแรงมากขึ้น สุดท้ายต้องร้อง...

"ลุง ยอ ยอ...หยุดพักก่อน กินอาหารกัน"

ใช่...เรายังไม่มีอะไรผ่านลำไส้ตั้งแต่หลังเที่ยง ขืนฝืนเดินทาง ความหิวหน้ามืด เหนื่อยหมดแรง อาจฆ่าเราตาย คนป่าไม่ต้องใช้หอก-ธนู

ลุงพรานรีบก่อกองไฟใต้ต้นไม้ อาหารกระป๋องในเป้ ถูกงัดออกมาอุ่น ผมรีบบอกคุณนงใส่ยา เปลี่ยนผ้าพันแผลให้คุณชาติ พักกินแค่อิ่ม ต้องหอบหิ้วไปต่อ....

แม่เสือสาว ชำนาญปฐมพยาบาล ครู่เดียวเธอก็ปฏิบัติภาระเสร็จ พวกเรากินอาหารอย่างหิวซ่ก คุณนงบอกว่า โชตดีมากที่แผลบนหัวคุณชาติ ได้ทำความสะอาด ใส่ยาเร็ว ช้ากว่านี้อีกครึ่งคืน มีหวังแผลติดเชื้อ

"ถ้าเป็นอย่างนั้น เป็นไงบ้าง"?...ผมถามแบบอยากรู้จริงๆ

คุณนงเหลือบสายตามองคู่หมั้นที่นอนพักข้างกายเงียบๆ ไม่ยอมกิน อ้างว่าคลื่นไส้จะอาเจียน

"โลหิตเป็นพิษ เชื้อโรควิ่งเข้าเส้นเลือดตายง่ายๆ"...!

เธอตอบฟังเข้าใจ ไม่มีศัพท์แสงทางการแพทย์ ผมพยักหน้ารับรู้ กวาดคำสุดท้ายในกระป๋อง ยกน้ำโสมซด รอทุกคนเสร็จมื้อเย็นที่ได้กินเกือบเที่ยงคืน ช่วยกันดับไฟไม่เหลือเชื้อ เอากระป๋องฝังตื้นๆเท่าที่เวลาน้อยนิดอำนวย ขบวนทรหดขาลุย ทะลุ่มทะลุ่ย เดินหน้าไม่มีเกียร์ถอยหลัง

เหงื่อซึมแผ่นหลัง เป็นเหงื่อตกกีบไหลไปถึงง่ามก้น ลุงพรานก็นำมาหยุดใต้ต้นไม้ใหญ่อีกครั้ง...เสียงน้ำไหลครืนโครม อื้ออึงเหมือนอยู่ข้างแม่น้ำใหญ่ ผมไม่ฉายไฟ เพราะต้องการประหยัดถ่าน ให้ลุงพรานใช้ของแกกระบอกเดียว

ในความมืด ยังเห็นผิวพรายน้ำสะท้อนแสงจันทร์คืนแรมแว่บแวม แต่ไม่รู้แม่น้ำใหญ่แค่ไหน?

"ข้างหน้า น้ำขวาง ข้ามตอนนี้ไม่ได้" ลุงบอก

"ตั้งแค้มป์ริมน้ำ ดีหรือลุง?"...ผมแย้ง

ลุงพรานสั่นหัว ร้อง ฮึ..."ไม่ นายทหาร เราขยับ ถอยออกหน่อย ลุงไปหาที่ก่อน"!

 

สวัสดีครับคุณลุงและเพื่อนสมาชิกทุกท่าน,

ช่วงนี้อากาศเปลี่ยนแปลงบ่อยๆ ดูแลสุขภาพกันด้วยนะครับ

ขอบคุณครับ

 

(ต่อ)...เหล็กไหลฯ
~~~~~~~~~~~
~~~~~~~~~~~

ร่างเล็กแกร่ง เดินจากไปพร้อมแสงไฟฉาย ไม่ช้าก็ตะโกนเรียก ในความเงียบแห่งพงไพร เสียงลุงได้ยินชัด แกสะบัดไฟฉายให้รู้ว่าอยู่ตรงไหน?

ผมกับบักสมหิ้วหนุ่มชาวกรุงผู้กลายเป็นนกปีกหักไปหา...พบที่ว่างเล็กๆ มีโขดหิน หญ้าขึ้นแซมรุงรัง มีช่องหิน เหมาะนั่งยาม พิงนอนได้ มีที่ว่างให้ก่อกองไฟ ไล่ยุง ตะเพิดลมหนาว

ทำเลไม่ดีนัก แต่ในความมืดมิด เปลี่ยวเหงา ภัยร้ายล้อม ไม่มีเวลาหาชัยภูมิดีกว่า ...บักสมช่วยลุงก่อกองไฟ ผมพยุงคุณชาตินอน เอาเป้ให้หนุนหัว คุณนงตามประกบติดดูแล

สัมภาระชาวคณะที่ตามล่าได้คืนครบถ้วน มีบางอย่างทำให้คุณนงตาเป็นประกาย ยิ้มได้ครั้งแรก เธอรื้อเป้หายาปฐมพยาบาลก่อนนั้น เห็นชุดชั้นใน เสื้อตัวใหม่ ที่คุณชาติจัดเตรียมมาให้ แม่เสือสาว ทำท่าหยิบออกมา...

"ไว้พรุ่งนี้เถอะครับ"...ผมจำต้องขัดคอ ขืนเปลี่ยนตอนนี้ มีหวังคันคะเยอทั้งตัว ไม่เป็นอันได้พัก สู้ทนใส่ชุดเก่าไปก่อนดีกว่า...

สาวงามพยักหน้า ไม่ว่ากระไร กลางแสงไฟ ใบหน้างดงามราวเทพธิดาไพรหมองเศร้า การได้พบเจอคุณชาติ คู่หมั้นผู้มีพระคุณต่อตนเองและครอบครัวในสภาพนี้ ทำความสะเทือนใจต่อเธอรุนแรง

ผมนั่งมองเธอจัดแจง ห่มผ้าให้คุณชาติเงียบๆ ความเงียบของป่าดิบ ยังไม่เท่าความสงัดแห่งหัวใจเราทั้งคู่ยามนี้!!!

มีถ้อยคำมากมายที่อยากเอื้อนเอ่ยต่อกัน แต่มันไม่มีโอกาสอีกแล้ว ในท่ามกลางหมู่คณะ และสภาพคู่หมั้นที่นอนแบบ คาตา

ผมอยากบอกเธอว่า ทำทุกอย่างที่เป็นความถูกต้องเถิดที่รัก ผมเชื่อในบุรพกรรมทุกประการ เชื่อหลวงปู่ลึกลับผู้ทรงฤทธิ์ เข้าใจลิขิตสวรรค์...รู้ซึ้งทะลุไปถึงกฏแห่งแรงสะท้อนเหวี่ยงของแรงกรรม!

ไม่อยากเรียก"กฏแห่งกรรม"โต้งๆ ตรงๆ เพราะมีความบริสุทธิ์ใจคบหา เราสามารถล้ำเส้นได้มากมาย ในความสัมพันธ์สวาทกลางป่า แต่ยับยั้งชั่งใจได้(เกือบ)ทุกหน!

"อย่าลืมเอาน้ำโสมให้คุณชาติดื่มสักหน่อย ผมว่าช่วยได้มาก"...ผมพูดอย่างนึกขึ้นปัจจุบันทันด่วน เมื่อได้ยินคุณนงบ่นว่าคุณชาติไม่ยอมทานอะไรรองท้อง ทั้งเสียเลือด เสียแรง เมื่อไหร่จะฟื้น มีน้ำเกลือก็ดี...!?

คุณนงยิ้มยินดีกับคำแนะนำ เธอคงมึนตื้อไม่น้อย พอผมชี้ทางสว่างให้ ก็พลันนึกได้ เงยหน้ามองผมอย่างซาบซึ้ง ตลอดเวลา มีตาคู่เล็กๆของบักสมกับลุงพราน คอยเหลือกแอบดูเราเป็นครั้งคราว

ลุงเป็นผู้ใหญ่หัวหงอก ผ่านโลกมากพอตัวแกคงพอเดาออก แต่มีมารยาทประสาคนบ้านป่าดงดอย...ไม่เล่าก็ไม่ถาม

บักสมคนซื่อนี่สิ ทำท่าคันปากยิบๆ อยากพูดอยากจากับผมเต็มประดา แต่คงเกรงใจหรือเรียบเรียงคำพูดไม่ถูก

"สม...อยู่ยามก่อน ลุงนอน ผมไปเฝ้ารอบนอก คุณนงรีบนอนพักเอาแรงได้เลย พรุ่งนี้ต้องเดินอีกไกล"

ผมรีบสั่งการชาวคณะ เพื่อรีบลุกจากกองไฟ ไม่อยากให้สองเพื่อนตายต่างวัย สังเกตอาการมาก...

ไม่ห่วงความหนาว อุปกรณ์ที่สามคนหอบหิ้ว มีผ้าหนาพอป้องกัน ผมคว้าเจ้าห้านัด เดินดุ่มผละจากวง ไม่สบตาใคร

ผมต้องสร้างแนวปราการสองชั้น เหมือนยุทธวิธีทหารจริง

ซุ่มโป่งด้านนอกหนึ่งคน...วงในให้บักสมกับลุงพรานเป็นปราการด่านสุดท้าย!!!

 

ขอบคุณมากๆครับคุณอา
สองท่อนสองตอน
บทพูดบทคุย
สุขสนุกซึ้งๆ
กวนใจนัก

 

เข้ามาติดตามอ่านเรื่อยๆ และ เข้ามาให้กำลังใจ คุณลุง เหมือนเช่นเคย ครับ

 

อ่านเพลินๆนี่ดูเหมือนสั้นเลย

 

มาขอติดตามอ่านด้วยคนนะครับคุณลุงwanwi ตอนแรกๆกะอ่านเล่นๆอ่านไปอ่านมาตื่นเต้นสนุกเร้าใจจริงๆครับ

 

สวัสดีคุณอาวันวิและ FC ทุกท่าน ขอให้โชคดีมีชัยทุกท่านน่ะครับ

 

อ่านโพสต์ตอบจากคุณอา แถมได้ไอคอนหัวเราะ จากท่านพี่ อัครักษเทว คุณมากิ และคุณบานชื่น เข้าใจว่าคงขำจากประโยคนี้เป็นแน่แท้ " เที่ยวนี้ สงสัยหนีน้องไม่พ้นแน่ " เพราะผมเองอ่านแล้วยังขำด้วยเช่นกันครับ คุณอา เขียนซะผมอายไม่กล้าทายเลยเชียว 55555

เรื่องไม่มีคนทาย ไม่มีคนเล่น ผมว่าเป็นไปได้ยากส์ครับ กลัวแต่ว่าพอถึงพระคณาจารย์ทางภาคกลางและอิสาน หากคุณอาไม่แบ่ง กลาง อิสาน ตอนบน ตอนล่าง เผลอๆผู้คนหลั่งไหลเข้าทายจนบอร์ดจะล่มเอา ดูจากมังกรบูรพา ที่ผ่านมา

ปล.ที่1 ก่อนพยัคฆาตะวันตก จะหนีผมไม่พ้น คงต้องขอรอคำใบ้จากคุณอา (พึงระวังคำใบ้อันเป็นตัวช่วยให้สับสน 55 ) พี่ suthamma และบทวิเคราะห์จาก พี่อัครักษเทว ก่อนครับถึงจะเรียกว่าครบองค์ครับ หุหุหุ

ปล.ที่2 การบ้านไม่ได้ทำเลยครับคุณอา มีแต่งานบ้านรออยู่ตรึม ว่าแล้วขอตัวเข้าครัวไปล้างจานก่อนครับ สุขสันต์วันอาทิตย์ครับ ทุกๆท่าน ( ยกเว้นผม )

 

ทักทายตอนค่ำ ยามฝนตกครับ

 

สวัสดีคุณอา วันหยุดผ่านไปไวยิ่งนัก

 

โอนเงินร่วมบุญกับเว็ปพลังจิตแล้วครับ300บาทจากธ.กสิกรไทย เวลา 15.36 น. ลำดับที่3 Puthapower2012 กว่าจะหาทางเข้าเว็ปได้ วันนี้ไปทำบุญที่วัดสังฆทาน นนทบุรี ร่วมอนุโมทนากันครับ

 

เรียนท่านพี่วันวิ ผมเคยโพสท์ ถึงพระที่ผมเคยเอามาฝนกำแพงด้วยเจตนาไม่ดีแล้วมีผื่นแดงขึ้นที่แขน
(ซึ่งอาจจะเกิดกับผมคนเดียวก็ได้) แต่ด้วยความตระหนักว่าควรลงรูปรุ่นพระด้วยเพราะพระที่ด้านหลังมีตราแผ่นดินเป็นของเก็เก่ามีมาก ผมจึงลองไปค้นดูหนังสือพระเก่าว่าของผมเป็นรุ่นไหนซึ่งเจอแค่เล่มเดียวจำได้ว่ามีสองเล่มลงไว้ แต่ก็ยืนยันได้ว่าเป็นรุ่นนี้ครับ พระสมเด็จวัดอรุณปี 09 ตราแผ่นดินขนาดเล็กขนาดประมาณเหรียญ25 สตางต์ไม่ใหญ่เกินเหรียญ50สตางค์ครับ ซึ่งพระที่ผมมีคือแบบฐานเจ็ดชั้น ครั้นไปหาพระเพื่อจะถ่ายรูปแต่ไม่เจอเลยไปค้นในเวปเหมือนของผมเป็ะครับเลยเอารูปประวัติมาลงไว้เผื่อใครมีของดีจะได้ไม่คิดว่าของเก็แบบผมพาลจะซวยเอา 555

 

ทำท่าจะมีฝน แต่แล้วก็ร้อนจัดสะบัดพลทีเดียว
อากาศคุ้มดี คุ้มร้าย ไม่สบายกันง่ายๆจริงด้วย
ระวัง ระไวกันไว้หน่อย