ถ้า? ผมบอกคุณว่าผมเป็นพระอริยะเจ้าคุณจะเชื่อผมไหม?

ไหน คุณทั้งหลายลองอรรธาธิบายมาสิ


คุณสมบัติความเป็นพระอริยะเจ้ามีอะไรบ้าง ตรงกับสิ่งที่ เกล้ากระผมเป็นอยู่หรือ และถ้าเกิดตรง และใช่ ผมก็เป็นไปได้ใช่ไหม?

 

มันเป็นคำถามเดียวกับที่ว่า เราจะได้รู้ได้ไง ว่าพระองค์ไหน เป็น"พระอริยะเจ้า"
ตัวเอง ยังบอกตัวเองไม่ได้ จะให้คนอื่นมาบอกได้ยังไงกัน คำว่า "..อริยะ" ในทางปฏิบัติไม่ใช่ใครก้ทำได้ง่ายๆ

 

เชื่อแล้วยังไงต่อ
ไม่เชื่อแล้วยังไงต่อ
ทำไมเหรอครับ

 

เป็นงั้นไป

 

กิเลส บางเบา ศีลบริสุทธิ์ ไม่ลืมความตาย เคารพในพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์

ตอนแรก หรือขั้นต้น ทำอารมณ์ใจไห้ได้แบบนี้ตลอด ใช่เลยนะ

 

.. ^__^ การเข้าถึงกระแสนิพพาน ตั้งแต่ระดับพระโสดาบันขึ้นไปนั้น
สภาวะแห่งความยึดถือตัวตนย่อมเบาบางลงไปจนไร้ซึ่งอัตตาแห่งความเป็นโน่นเป็นนี่
*ซึ่งแม้แต่การสมมุติบัญญัติระดับพระอริยต่างๆก็ดี ย่อมไม่มีแก่ท่านผู้เข้าถึงแล้ว*
--ความศรัทธาจากบุคคลทั่วไปจะสัมผัสได้โดยไม่มีข้อกังขา
และเขาผู้นั้นจะน่าศรัทธาและน่านับถือน่าให้ความเคารพ โดยท่านมิต้องสร้างภาพพจน์เพื่อกระแสศรัทธาแต่อย่างใดเลย..
เพราะคุณธรรมระดับสูงที่เขาผู้นั้นมีย่อมปรากฏชัดให้เห็นทุกท่วงอิริยาบทแห่งกิริยาของการสำรวมอินทรีย์ของท่านผู้ทรงธรรม
อันเปี่ยมด้วยบารมีที่สูงส่งนั้น..
... ^__^ สาธุธรรมทุกท่านขอรับ

 

ไม่เชื่อ!!!!

 

ถามจิตตนดีกว่าว่า ตายตอนนี้เราไปมืดรึสว่าง ถ่ามืดก็จบ ถ้าไม่แน่ใจก็จบ ถ้าสว่างนั้นแหละได้กระแสแล้วประคองจิตให้ตลอดรอดฝั่งจนกว่าจะไม่หายใจ แต่ถ้าไม่ไหวก็จบอีก...
อริยะรึไม่ไม่ต้องถามใครหรอกถามจิตตนก็พอ ตอบตนให้ได้แค่นั้นแหละ แต่ถ้าตอบแบบเข้าข้างตนเองก็หลง ใช้ผลที่แสดงตัวอยู่ในการตอบ คำตอบนั้นนั้นแหละคือตัวตนของเรา...

 

รู้สึกเบื่อหน่าย การมีชีตวิต เห็นสัจจะธรรม สุดท้ายคนเรามันก็เท่านั้นเองแบบนี้พอได้ไหม?

 

ห่างไกลจากศัตรู(อริ)ยะคือห่างไกล
หมายถึงห่างไกลจากเรื่องเศร้าหมอง
ไม่ว่าจะเป็น ลาภ ยศ สุข สรรเสริญ
และห่างไกลจากกิเลส โลภะ โทสะ โมหะครับ..

ลาภ ยศ สุข สรรเสริญ ไม่ใช่กิเลส
เป็นของอยู่คู่กับโลก
แต่โลภะที่จะไปยึดเอามานี่เป็นกิเลส

โลภะ โทสะ โมหะมันอยู่ที่จิตใจเรา
มันอยู่ข้างในนี้
ส่วนลาภ ยศ สุข สรรเสริญมันอยู่ข้างนอก

โลภะที่จะยึด โทสะที่จะโกรธเคือง
โมหะที่จะหลง มันอยู่ตรง
จิตใจเรานี่หละครับ...

แม้ว่าตัวจิตของเราจะอยู่ในระบบที่ดีแล้ว..
บ้างก็เรียกว่าเข้ากระแส บ้างก็ว่าอยู่ภายใต้
ครูบาร์อาจารย์ บ้างก็ว่าเข้าได้
เพราะเคารพพระรัตนตรัยเป็นทุนก็ตาม

แม้ว่าจะเข้าถึงได้ภายในเวลาเสี้ยววินาที
แล้วก็ตามนะครับ....
แต่ว่าตัวจิตมันก็ยึดระบบที่ดีนั่นอยู่
อย่างที่เราคาดไม่ถึงได้ครับ...

เป็นเหตุให้ในเวลาปกติ..
เราจะคาดไม่ถึงเรื่องสำคัญ
อีกเรื่องหนึ่งก็คือ
เรื่องของการคลายตัวของจิตเราเอง
หรือการที่จิตไม่มีอะไรมาเกาะตัวจิตได้เลย..
ไม่เป็นวงกลมเพราะยังมีเชื้อต่างๆหลงเหลืออยู่
ในสภาวะลืมตาปกติ
หรือสภาวะการใช้ชีวิต
ปกติประจำวันทั่วๆไปครับ...

การคลายตัวของตัวจิตได้
โดยไม่ได้ตั้งใจ หรือบังคับ เข้าถึง
ด้วยวิธีใดๆก็ตาม.
และคลายตัวได้ของมันเองจากการไม่ยึดติด
สิ่งใดๆได้ เป็นไปโดยธรรมชาติของมันเอง....

เริ่มต้นได้จากหลักวินาที จนพัฒนาเป็นนาที
แล้วก็พัฒนาไปตามวาระแห่งตนได้...
เข้าถึงตรงนี้ได้ ก็จะรู้ได้ด้วยตนเองครับ



ถ้าปรุงจิตมี ภพ
ถ้าปลงตก หมดภัย.....
ประมาณนี้ครับ..

 

นั้นมันอาการเบื่อ ชีวิตที่สวิงไปมาตลอดเวลา ชอบใจไม่ชอบใจ อะไรคือสัจธรรม อะไรคือมีแค่นั้นเองหรือมันก็แค่นั้นเอง แต่อธิบายจากผลไปหาเหตุไม่ได้ นั้นม้นอาการปุถุชน อริยมีศีลอริย อะไรคือศีลอริย มีเหตุมีผล มีศรัทธาว่าพระพุทธเจ้าทรงแสดงธรรมและธรรมนั้นคือธรรมดาๆของทุกสรรพสิ่ง และต้องตอบให้ได้ว่าพรุ่งนี้กับชาติหน้าอันไหนถึงก่อนก้น...... นี่แค่บรรไดขั้นแรกเท่านั้น และสามารถยืนยันได้ว่าตายตอนนี้ไปมืดรึสว่าง.....
ทำอะไรจึงไปมืดและทำอะไรจึงไปสว่าง พฤติมันจะแสดงนั้นคือผล สาวเหตุของผลให้ได้.....

 

ถ้า แพลมออกมาแบบนี้ ตอบได้ทันทีเลยว่า. ไม่ใช่อริยะ. แถมเปน อเวจีมหานรกอีกต่างหาก

ถ้าไม่แพลม. เหตุและปัจจัยของ การเบื่อ. กับ การเห็นสัจจะออกมาในโพสสุดท้าย

พระพุทธจะสอนให้สาวก ไม่อนุโมทนา และไม่คัดค้าน

แต่ถ้าแจงเหตุ และผล คือ. แสดงมรรควิธีออกมา. หากเราย้อนแย้ง
ได้ เราก้จะย้อนแย้งธรรมนั้น. ไม่ใช่เพื่อคว่ำว่า ท่านพูดผิด ท่านปฏิบัติผิด

แต่เราย้อนแย้งไปตามกาล. เทสะ. ที่ท่านแสดงมรรค เพื่อสอบทานธรรม

นะ

ถ้าลองจั่วว่า. เบื่อนำหน้า. แล้วค่อย. ก้อป สัจจ มาปะผุ อันนี้ยังวิปัสนึดกอยู่
ย่อมไม่ใช่อาการผู้มีสามัญผลใๆ

ถ้าคุณจั่ว. พรรณา สัจจธรรมก่อน แล้ว จึงปรารภเหนสภาวะ. เบื่อเกิดขึ้นตาม
ปัจจัยการ. การปฏิบัตเหนตามจริง. จึงเกิดมรรคผล อย่างนี้จะ มีแววว่า
เปนจริงมากกว่า. ไม่ได้นึกวาดภาพเอาผล แล้ว พูดสัจจะปะผุทีหลัง

อย่างไรก้ดี พอได้ยินแบบนี้ ก้ไปตั้งว่าเอาหละ คราวหน้าจะพรรณาสัจจก่อน
แล้วจึงค่อยแพลมว่า. เบื่อ. ก้อย่าซื่อจนเซ่อแบบนั้น

เพราะหลังจากเบื่อหน่าย. ยังมี คลายกำหนัด
หลังจากคลายกำหนัด. ยังมี สลัดคืน
หลังจากสลัดคืน. ยังมี รู้ว่าพ้น
หลังจากรู้ว่าพ้น. ยังมี รู้การพ้น
หลังจากรู้ว่าพ้น. ยังมี รู้เหตุของการพ้น. การไม่พ้น
หลังจากรู้เหตของการพ้น และการไม่พ้น จึงรู้ว่ากิจของการรู้มีแค่นี้(ลาดไปตามกลุ่มสังโยชน์)

หลังจากรู้ว่ากิจของการรู้มีแค่นี้ ก้ยังมีการทบทวนว่ามีอะไรเหลือ
หลังจากรู้ว่ามีอะไรเหลือ. หรือไม่เหลือ. จึงรู้สิกขาว่าบริบูรณ์ หรือยังประมาท


โอยยยยย. หลายซับหลายซ้อน. กว่า. จะพยากรณ์ตนได้ และจะรู้ด้วยว่า
พยากรณ์ไปก้ไม่ได้มีอะไรเพิ่ม. เพราะหากทำจริงเกิดผลจริง จะพยากรณ์ตน
หาสันติ อะไร

เว้นไว้แต่ การพยากรณ์นั้น เพราะทราบชัดว่า คนฟังจะสำเร็จอย่างตนได้
เขาถึงจะพยากรณ์ มรรคผล เพื่อให้ผู้อื่นเกิดกำลัง. รับมรดกธรรม โอนลอยให้หมดหน้าตัก

ไม่มีบุ้ยใบ้ หากอยากทราบมรรควิธี ให้ไปหาอ่านโพสเก่าๆ ของตน

 

ตอนนี้มีหลายสำนักทั้งพระทั้งฆรวาส
ออกมาแสดงตัวกันอย่างว่า...

มันก็ดีนะในความคิดผม
บางคนประกาศตนแล้วมีคนชม...ลูกศิษย์เชียถือหาง..
บางคนประกาศตนแล้วมีคนด่า...คนบ้า...
บางคนประกาศตนแล้วมีลาภมาก..แม่ยกเพียบ...
บางคนประกาศตนแล้วไม่มีใครสนใจ...หน้าไม่ให้...
บางคนปนะกาศตนแล้ว ไม่มีแผ่นดินอยู่...?


มันก็แปลกดีนะ...

ปล เขียนเล่นนะครับอย่าถือสา..

 

หลงชัดๆ

 

ก้ต้องเผื่อใจ ให้ดีๆ

ลองดูตัวอย่าง. Sriariya5. ที่ลบกระทู้ ลดบทบาท. มาสักเพลายาวนานครั้งนี้ดู

แม้นว่าจะประกาศเปน. ศาสดาแทรกกลางศาสนา. แต่ สุดท้าย เขาหยุดได้

ถ้าการหยุดได้ แล้วกลับตัวได้ พระพุทธองค์ก้ตรัสว่า. นั่นธรรมของอริยะเจ้า นะฮับ
จะรีบร้อนดูแคลนไม่ได้เด็ดขาด.

เสวนาธรรมวางจิตให้ดีๆ. พูดแต่มรรค แต่ธรรม. ไม่ไปแตะ. สมบัติตัวบุคคล. ก้จะช่วย
ทั้งเรา ทั้งเขา ได้



ปล.ลิง ซตพ. ว่า ลบกระทู้ทำไม. แล้วหายไปไหน

 

ข้อ 1 คือ ถ้าท่านผู้นั้นเป็นพระอริยเจ้าจริงจะไม่ตั้งกระทู้ออกมาพูดในทำนองนี้เพราะไม่เป็นประโยชน์
ข้อ 2 คือ ถ้าท่านผู้นั้นเป็นพระอริยเจ้าจริงจะรู้ว่าอะไรควรหรือว่าไม่ควร
ข้อ 3 คือ ถ้าท่านผู้นั้นเป็นพระอริยเจ้าจริงจะไม่ใส่ใจในเรื่องไร้สาระของเหล่าปุถุชนผู้โง่เขลาที่สำคัญมั่นหมายว่าสิ่งที่ตนเองรู้นั้นถูกต้อง มีแต่เมตตาสงสารในเพื่อนผู้เกิด แก่ เจ็บ ตาย ที่ยังหลงทางอยู่
ข้อ 4 คือ ถ้าท่านผู้นั้นเป็นพระอริยเจ้าจริงจะไม่หวั่นไหวต่อโลกธรรมทั้ง ๘ (แล้วแต่ระดับของท่าน)
ข้อ 5 คือ ถ้าท่านเป็นผู้มีบารมีจริงจะไม่เชื่อผู้ใดในทันที และ จะไม่ปฏิเสธผู้ใดในทันที แต่ท่านผู้นั้นจะรับเอามาพิจารณาไตร่ตรองอย่างรอบคอบเพื่อค้นหาคำตอบจนประจักษ์แก่ใจท่านผู้นั้นก่อนจึงเชื่อ แต่ในกรณีที่ท่านผ่านโคตรปุถุชนมาแล้วท่านย่อมพิจารณาเห็นได้ในทันทีว่าอันไหนคือ คำพูดของเหล่าปุถุชนที่หนาแน่นด้วยกิเลส คำพูดของพวกที่อวดอัตตา คำพูดของพวกอวดอุตริ คำพูดของพวกคนพาล คำพูดของพวกมั่ว ... เป็นต้น

ขอร่วมแสดงความเห็นเฉย ๆ นะ ถ้าไม่ตรงประเด็นของเจ้าของกระทู้ก็อย่าว่ากันนะ เพราะเห็นช่วงนี้บอร์ดมันเงียบ สงสัยจะยุ่งอยู่กับสมมุติทางโลก หรือเห็นว่าบอร์ดนี้เริ่มไร้สาระขึ้นไปทุกทีก็ไม่รู้นะ จึงไปสนใจอย่างอื่นแทน ... คงไม่ว่ากันนะเพราะไม่เห็นเกี่ยวกับสังโยชน์เลย ... (^_^)

 

ขอเพิ่มอีกนิดพอดีนึกได้เพราะส่วนมากเป็นกันเยอะ
ข้อ 6 ถ้าท่านเป็นพระอริยเจ้าจริงจะไม่เป็นพวกคนเลี้ยงโค หรือ จะไม่เป็นพวกใบลานเปล่า
...

 

ไม่ตั้งกระทู้ล่อเป้าแบบนี้ด้วย
ของจริงนิ่งเป็นใบ้ ของพูดได้มักไม่จริง

 

"พวกแกน่ะ เบื่อไม่จริง เดี๋ยวเบื่อ เดี๋ยวอยาก"

 

ข้าเป็นแบบนี้เลย เดี๋ยวเบื่อเดี๋ยวอยาก (ฮาไม่ออก)